Η μεταγραφή του «Άνθους του γιαλού» στην “άλλη” γλώσσα των shots συνιστά από μόνη της μελέτη περίπτωσης. Πολύ περισσότερο όταν αυτή η «ανάγνωση» συμβαίνει μέσα σε ένα σχολείο. Όταν, επιπλέον, ο τρόπος που έχει επιλεγεί γι' αυτό είναι η λιτότητα μιας μικρού μήκους, μόλις 9 '.
Η δράση περιορίζεται σε αυτή την αδρή γραμμή που συνάδει με το ανεπιτήδευτο του λαϊκού παραμυθιού. Και που επιτρέπει στη χαμηλόφωνη αφήγηση να έχει την υποβλητικότητα μιας slow motion. Το πέρασμα από τον ρεαλισμό στο παραμυθιακό συμπορεύεται υποδειγματικά με το συγγραφικό ύφος. Το παραμύθι παραμένει προστατευμένο μέσα στη φωνή του.
Η φωνή λειτουργεί με τα στοιχειώδη. Ένα κορίτσι του τώρα παραδίδει το νήμα στον αφηγητή του τότε, το alter ego του ίδιου του συγγραφέα. Οι άλλοι ακούν. Τα πρόσωπα του εγκιβωτισμένου παραμυθιού παραμένουν σιωπηλά -όχι όμως και ανενεργά- ως το τέλος. Η σιωπή τους σέβεται τη σιωπή που δίνει σε αυτά το ίδιο το παπαδιαμαντικό κείμενο. Δε μιλούν. Ακούμε όμως τη σιωπή της προσμονής τους. Εδώ, στο γκρο πλαν, ακούμε το βλέμμα τους. Τη μια και μοναδική κίνηση εναγκαλισμού. Όλο το άλλο σβήνει μέσα στον ήχο της duduk, το αρμένικο τραγούδι αγάπης και απώλειας^. tribute οπωσδήποτε στη μουσική της Ανατολής και χάριν του ίδιου. Η εκ προοιμίου αναδυόμενη συγκίνηση δε φωνασκεί^. ενεργεί ως staccato. Ο σκηνικός διάκοσμος υποστηρίζεται επίσης από τη λιτότητα. Το φως ανήκει στο παραμύθι. Το σκοτάδι στον θρύλο. Η παρουσία της φωτιάς στην αφήγηση.
Η μικρού μήκους του ΕΠΑΛ Βροντάδου μπορεί να λειτουργήσει ως «πιλότος»^. υπερβαίνει τα όρια του δραματικού αναλογίου και κατασταλάζει ως «ανάγνωση» της γραφής μέσα από το κινηματογραφικό καδράρισμα και μάλιστα από μαθητές και ενήλικες χωρίς δοκιμασμένη μανιέρα ή αναγνωρίσιμο υποκριτικό στίγμα — πλην της ίδιας της καθημερινής παρουσίας τους.
Η ταινία βραβεύτηκε το 2017 στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου «Cineμάθεια» του Βόρειου Αιγαίου.