Πάνω σε αυτό το τεντωμένο σχοινί

|–στη μια άκρη το σχοινί κρατιέται με πρόκα καρφωμένο στον τοίχο, στην άλλη στο φωταγωγό που τυφλώθηκε για να σκοτεινιάσει ο θάλαμος–|

κρέμασα
δυο τρεις φωτογραφίες
να στάξουνε τα χημικά

σημείωση εδώ:
έχει και μια ανταλλαγή αυτή η προσπάθεια.
Από αμέτρητες σε σύνολο μέρες
που φύγανε ξερά ασφαλτώνοντας μηχανόσημα,
να εμφανίζω λίγη τύρβη πάνω
σε φύλλα χαρτί γδαρμένα
λίγος χάρτινος χρόνος στο χέρι
πολλές ώρες με μελανιές στο θάλαμο
ή στον υπολογιστή –τα χημικά δε
σταματάνε τότε να τρέχουν–

καμιά φορά σε σκέφτομαι
θα μπορούσα αντί για όλα αυτά,
να βρεθώ σε ένα αμάξι τη νύχτα,
σταματημένο
να βλέπουμε μαζί
τα φώτα της πόλης από ψηλά˙
αν οι Πλειάδες σού υποσχέθηκαν χαρμόσυνες μέρες
πάρε σφυριά (έχουν ξεμείνει μερικά μαγεμένα
κάτω από τη στοίβα με τα παράβολα)
όπλισέ τα με βροντές
και πέταξέ τα
απάνω τους    
μπας και δεις κανά
αστέρι να γίνεται
επιτέλους θρύψαλα.

μνήμη Νίκου Καββαδία

κόσμος που εκόπηκε στα δυο,
και πώς να τον ματίσεις;

Κανένας δε ξέρει πώς μοιάζεις, είπε κάποιος
γιατί το φεγγάρι είχε παγώσει για τα καλά
και τα γρανάζια πίσω
συνεχίζουν να γυρνάνε.

Στο λιμάνι του Έσμπιεργκ, οι κάτοικοι
βρίσκονται στα σπίτια τους
κλεισμένοι, ο ίδιος ο ήλιος χάθηκε
σε ένα νέφος νεκρικό,
τα ανεμοβρόχια πνίγουν σιγανά
στο αλάτι τα σώματα αλλά
οι κάτοικοι του
Έσμπιεργκ δε σαλεύουν
μόνο στα παράθυρα
περνάνε τις ώρες
τα φορτηγά καράβια κοιτάζουν
που φτάνουν στις αποβάθρες.

Στο λιμάνι υπάρχουν κι άλλα πράγματα ηλεκτρικές
γεννήτριες χιλιάδες καλώδια που συνδέουν κορμιά
σόμπες που καίνε βιοκαύσιμα
αποθήκες που στοιβάζουν όσα πράγματα λείπουν από τα υπόλοιπα μέρη του κόσμου˙
τέλος υπάρχουν και κάποιοι εργάτες
θαμμένοι
στον ορυμαγδό των μηχανών
μέσα στο νέφος
που πετρώνει στο σβέρκο,
με χέρια καψαλισμένα από το κρύο
τα φορτηγά καράβια
του Έσμπιεργκ οδηγούν
ήσυχα ήσυχα
μέσα στο λιμάνι.

Τότο, έχω την αίσθηση πως
δεν είμαστε πια στο Κάνσας
(Ντόροθι, φτάνοντας στη χώρα του Όζ)

O Αρχιλοχίας είναι πια μεγάλος, είναι
στοιχειάρχης μέσα στον ουλαμό, όμως
γεμάτο φακίδες είναι
το πρόσωπό του· από κάποια
έκρηξη
είναι λένε χρόνια πίσω
κοντά στης μάνας του την κοιλιά.

Ο στρόβιλος είναι η εκδήλωση μιας βίαιης περιστροφικής κίνησης, μιας δίνης σε ρευστό σώμα, που απαντάται στον φυσικό κόσμο ως ρουφήχτρα (στη θάλασσα) ή ως ανεμοστρόβιλος (στον αέρα). Στον τεχνικό κόσμο ο στρόβιλος είναι μια μηχανή που γεννάει ενέργεια μέσα από την αξιοποίηση των υψομετρικών διαφορών που χωρίζουν τις ροές των σωμάτων.

Συμβαίνει καμιά φορά
–σε όλους συμβαίνει–
 το κεφάλι να θέλει να εκραγεί
και κάθε ανάσα πικρή να βγαίνει από
τα ρουθούνια θαμπόγυαλα,
τότε τα ποτήρια
τσουγκρίζουν
απευθείας στον μεγάλο κόσμο.
Έτσι θυμάμαι
για πρώτη φορά τις μέρες να τρέμουν
κι εκείνη τη νύχτα που μαζεύαμε
βόμβους σιωπής από το στόμα σου,
τότε που πάτησα μία ακίδα μέσα στο χρόνο
–πάει καιρός που ξεχάστηκε αυτό–
κι εκείνος τρύπησε σαν να ’τανε χαρτί˙
για να μην τελειώσει
εδώ το τρίξιμο
(κόκαλα, δόντια, ουλές)
ξεκινάει η παλιά αφήγηση
–πάντα με σιωπές σε αυτό το ποίημα–
για κείνη την τρελή στροφή που γύρναγαν
χιλιάδες σύντροφοι στο στρόβιλο
 είκοσι χρονών
και κάτι
πως «όλα πέρασαν» και είδηση δεν πήρα,
ίσα ίσα ακούγεται αυτό,
συμβαίνει σε όλους καμιά φορά
στο Χέλσιμποργκ
και αλλού
τσαλακώνεις το χρόνο σου
αυτός γίνεται χαρτομάζα
αμέτρητα μηδενικά
τελικά μεταφράζονται.
τόσος χειμώνας
τόσος ήλιος
δεν είναι να ξανάρθει