Ποτέ δεν θα μάθεις ποιος είμαι
Λέει το παιδί περνώ το δρόμο μου
Οδεύω προς τις μακρινές πεδιάδες,
Όπου το χορτάρι τραγουδά τα μεσάνυχτα εκεί προς τις ιτιές
Που κλαίνε γιατί έτσι είναι 
Όπου ανοίγεται στην καρδιά μου η πιστή μουσική
Κι ο κόσμος αρχίζει επιτέλους να ζει
Κι εγώ αρχίζω να πεθαίνω
Δεν θα με δεις να γερνάω
Ούτε και τη σκιά μου θα αναγνωρίσεις
Όπως διαγράφεται ακουμπισμένη στην πλαγιά
Εκεί όπου το μαύρο μονοπάτι μες τα αγκάθια χάνεται
Και τα αστέρια των λευκών συντρόφων

Όσο και να κοιτάζεις ακατάπαυστα πίσω
σου σα να φοβάσαι την καταιγίδα
Και να βιάζεσαι, κυνηγημένη από την αστραπή
Ποτέ δεν θα συλλάβεις το χαμόγελό μου
Το τρυφερά σκληρό σαν του θλιμμένου εκτελεστή.

(Passage des ombres, La Table ronde 2008)

Από τα ποιήματα στο τέλος
Του χρόνου τίποτα δεν απομένει

Ας επιστρέψουνε στο χώμα
Αρχέγονων δασών

Να θρέψουνε το σώμα
Ορθόπτερων εντόμων

Τα όνειρα των κορασίδων
Τις σκόνες των ταριχευτών 

O θάνατος: πολλά λέγονται γι’ αυτόν
τον χρόνο στο ρολόι μου κοιτώ
και τις δέκα εντολές
είμαι ένας άλλος, όντας εγώ

αυτός ο άλλος θα πεθάνει
που όλα τα περιγελά
θα έχει παίξει τα πιο γερά χαρτιά
μα θα χαθεί μέσα στην πλάνη

κι εγώ κοιτώ τον χρόνο που περνά
σύννεφα λογχίζουν τα κλωνάρια
σκοτάδι – ο πύργος αγρυπνά
στο παρελθόν μου κατοικώ μακάρια