Μιχαήλ, έχω ένα παράπονο.

Εκείνη την Παρασκευή του Φλεβάρη που ήρθα στη “Βηθανία” ήσουν’ πολύ σιωπηλός. Αν μάλιστα, κάποιες στιγμές, δεν μου χαμογελούσες, θα έμενα με την εντύπωση πως είχες θυμώσει που ήρθα έτσι - απροειδοποίητα να σε δω. 
Κι όσο εσύ επέμενες να μη μιλάς, μιλούσα εγώ και για τους δυο μας κι ίσως σε κούρασα με τη φλυαρία μου. Για το πόσο ‘σου πήγε’ έτσι που σου ξύρισαν τα γένια και, μαζί με τα κιλά που είχες χάσει, ήσουν’ όχι μόνο πιο όμορφος, αλλά έδειχνες και δέκα, για να μην πω δεκαπέντε χρόνια νεότερος.
Κι είχες μια ακίνητη γλύκα και ηρεμία στο πρόσωπο, στην έκφρασή σου, που πότε-πότε θαρρείς με τρόμαζε.
Σου ’λεγα πόσο ιδιαίτερη βρήκα την ονομασία ... αυτό το “Βηθανία” του οίκου περιθάλψεως που σε φιλοξενούσε και σε φρόντιζε.
Σου περιέγραψα την ταραχή μου, καθώς ερχόμουνα στη Νέα Μάκρη, τις εφιαλτικές εικόνες που αντίκρισαν τα μάτια μου, περνώντας μέσα απ ’το καμένο Μάτι.
Σου έφερα τα χαιρετίσματα του Βασιλικού και του Πρατικάκη.
Μετά κατέφυγα στα τετριμμένα, για τον καιρό. Σου θύμισα μέχρι κι εκείνο το παλιό : ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει ...
Εσύ όμως επέμενες ... στην πολυθρόνα αμίλητος και σκεπτικός.
Κάποτε άνοιξες το κουτί που σου έφερα με ’κείνα τα τρουφάκια που σου
αρέσουν. Μου πρόσφερες ευγενικά κι εμένα.
Ύστερα έσκυψες και κοίταζες επίμονα μια ζωγραφιά σου, που μου ’χες χαρίσει πριν χρόνια, και σκέφθηκα να σου φέρω ένα αντίγραφό της. Έσερνες πάνω της αβρά τα δάκτυλα σα να τη χάιδευες.
Ξαφνικά, ήρθαν οι άσπρες μπλούζες να μας θυμίσουν πως θα ’πρεπε να φύγω. Ήταν η ώρα του φαγητού. Τότε, για πρώτη φορά, σηκώθηκες όρθιος και κάπως ταραγμένος. Πήρες τα χέρια μου στα χέρια σου, με κοίταξες βαθειά στα μάτια. Είσαι ο Θέμης ψιθύρισες.
Μόνο αυτό. Δεν πειράζει Μιχαήλ, δεν πειράζει... Όλα τ’ άλλα τα πήρες μαζί σου.

Θέμης

^{( Αναρτήθηκε στο Facebook, στο χρονολόγιό μου, στις 7/3/2019 )}

Υστερόγραφο ( 1^η Μαρτίου 2022 )

Μιχαήλ, από παλιά είχα την απορία αν αυτός που φεύγει διατηρεί αίσθηση του χρόνου. Πριν λίγες μέρες κόντεψα να το μάθω, αλλά πάλι κάτι με κράτησε. Εν πάση περιπτώσει, πέρασαν τρία χρόνια που έχουμε να ιδωθούμε. Έριξες μαύρη πέτρα πίσω σου. Κι αυτό είναι μια καταλυτική κυριολεξία, που σκεπάζει και διαγράφει όλες τις σημασίες, όπως τα περισσότερα “ποιήματα” που ζωγράφιζες “σε κρίση”.

Τι άλλο να σου πω ; Μέσα σε τρία χρόνια γεννιούνται και σβήνονται τόσα. Τα καταπίνει το σκοτάδι. Θα αρκεσθώ στο σήμερα. Από τα ‘άγρια’ ξημερώματα – δεν ξέρω τι μ’ έπιασε, και διάβασα αρκετές ... φωτογραφίες σου, απ’ τις οποίες ξεχώρισα τρεις που τις έδωσα μαζί με αυτό το γράμμα στον Χάρτη στο διαδίκτυο. Παρεπόμενα, μέσα σ’ αυτόν τον απέραντο κόσμο – εκτός από φίλους, ποιητές και συγγραφείς που σε θυμούνται, όσοι δεν πρόλαβαν να σε γνωρίσουν, ή είναι απλώς ‘περαστικοί’, ίσως να έχουν άγνοια ή απορίες ποιόν ακριβώς αφορά αυτό το ‘προσωπικό’ σημείωμα. Μη γελάς ! Θυμάσαι το 1993 που βλέπαμε μαζί τηλεόραση και, περιμένοντας την εκπομπή που μας ενδιέφερε, ‘πέσαμε’ σ’ ένα τηλεοπτικό παιχνίδι, τη στιγμή που ο παρουσιαστής έκανε την τελευταία ερώτηση “Ποιός είναι ο Μίλτος Σαχτούρης” ... Και ο ερωτώμενος παίκτης, μετά από ...σκέψη : Ποδοσφαιριστής... Νομίζω αριστερό εξτρέμ στην ‘Παναχαϊκή’ !
Καλώς ή κακώς λοιπόν, εγώ θέλω να συμπληρώσω εδώ λίγα από τα... αυτονόητα για ’σένα κι εσύ, καλύτερα ... μη τα διαβάσεις.

Φυλάξου από την υγρασία,
Θέμης.

Ο Μιχαήλ Μήτρας γεννήθηκε στο Βόλο το 1944 και πέθανε στη Νέα Μάκρη Αττικής στις 6 Μαρτίου του 2019. Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και ραδιοσκηνοθεσία στο City Literary Institute του Λονδίνου, όπου έζησε για 4 χρόνια εργαζόμενος σαν επιμελητής σύνταξης πολιτιστικών εκδόσεων και παραγωγός ραδιοφωνικών εκπομπών στο ελληνικό τμήμα του BBC (1979-1983). Επιστρέφοντας, υπήρξε συνεργάτης της Ελληνικής Ραδιοφωνίας , στο πρώτο και τρίτο πρόγραμμα (1984-2003). Έγραψε βιβλία ποίησης και πεζογραφίας που κινούνται στο χώρο της νεωτερικής λογοτεχνίας. Ασχολήθηκε κυρίως με την οπτική ποίηση και ζωγραφική, με συμμετοχή και έργα Mail Art σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είχε παντρευτεί την ποιήτρια Νατάσα Χατζηδάκη.
Το 1997 πρότεινε στο Διοικητικό Συμβούλιο της Εταιρείας Συγγραφέων, στην οποία ήταν από τα ιδρυτικά μέλη, να οριστεί μια ημέρα για τον εορτασμό της ποίησης στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες. Την πρόταση υιοθέτησε το Δ.Σ με πρόεδρο της Εταιρείας τον ποιητή και κριτικό Κώστα Στεργιόπουλο, ενώ το μέλος του Δ.Σ η ποιήτρια Λύντια Στεφάνου πρότεινε ως ημέρα εορτασμού την 21η Μαρτίου, που συμπίπτει με την εαρινή ισημερία. Η πρώτη Ημέρα Ποίησης στην Ελλάδα γιορτάστηκε από την Εταιρεία Συγγραφέων το 1998 στην πλατεία Κοτζιά, και είχε μεγάλη επιτυχία. Την επόμενη χρονιά ο Βασίλης Βασιλικός, πρέσβης τότε της Ελλάδας στην UNESCO, εισηγήθηκε στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του Οργανισμού να ανακηρυχθεί η 21η Μαρτίου Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης. Με στήριξη πολλών χωρών, η ελληνική πρόταση υπερψηφίστηκε και o εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης καθιερώθηκε από το 2000.