^Ε.

Έπεφτε η νύχτα, πουλί σφαγμένο, έβαφε την ακρογιαλια στη δύση
πώς έψαλλε τυφλός ο ραψωδός «…ἐκ μέλαν αἷμα ρύη…»
κι είχαν τα ρόδα τού φωτός στο χρώμα της συγχώρεσης γυρίσει.
Μοσχοβολούσε επιστροφή κι είχε η ορφάνια αναβρύσει.

Άναψαν λάμπες και δαδια κι ήρθε η ωραία Πολυκάστη
με πέρασε στων ξένων το ιερό λουτρό κι απ’ το παράθυρο
δέονταν οι σεμνές ελιές σ’ έναν ρυθμό αρχέγονο δυνάστη
προσπίπτουσες στ’ αρώματα, χαρισμένο των ματιών λάφυρο.

Φύλλα της καρυδιάς. Βασιλικός, ροδόνερο, ο κύαθος με το λάδι.
Άλειψε ο παρθενόφυτος βλαστός κι έχρισε το κορμί μου.
Η κόρη η σταφυλίζουσα μ’ έβαλε στο νερό κι η ορμή μου
έφυγε με τη στάχτη από το δέρμα σ’ ένα χάδι.

Εσένα να σπιθοβολούνε τα μαλλιά σου ίσιο μετάξι.
Και να βαθαίνουνε τα μάτια σου αστραπές εβένου.
Από λεπτές ίνες νεφών του πιο κρυστάλλινου ουρανού
λύπες να πλέκονται σταγόνες μέλι στου γέλιου σου το χάραμα.
Όπως τα χέρια σου αποδημητικά πετούμενα
με διασχίζουν λες κι είμαι πρωινό χλωρής ημέρας.
Ξανά στου βράχου τη νεροφαγιά
φωλιάζω ορφανό γεράκι
και βλέπω γύρω να πετάνε drones.
Δε σκιάζομαι.
Λυπάμαι.