Δεν ξέρω απόψε πώς θυμάμαι έναν καιρό,
τότε που υπήρχε το τρελό μου εκείνο κέφι…
Στέκει αντικρύ μου ένας παλιάτσος και μου γνέφει
ν’ αρχίσω φάρσες να σκαρώνω ένα σωρό…

Μ’ έχουν ζαλίσει τα λιβάνια και πικρός
όπως και τότε ο στοχασμός μ’ έχει κυκλώσει.
Οι προσευχές μ’ έχουνε πλέον αποβλακώσει
κι αναρωτιέμαι αν ζω για τάχα είμαι νεκρός.

Είναι γραφτό μου να μη βρίσκω απανεμιά,
γιατί κι εδώ τα «μπιλιετάκια» κυβερνάνε.
Οι μεταθέσεις πάνε κι έρχονται και πάνε,
και πάντα εγώ θα την πληρώνω τη ζημιά…

πότε να ψέλνω μου ζητάνε, αν αγαπάς,
ώρες πολλές κρατώντας το «ίσο» στο στασίδι.
Κι έτσι μαθαίνω στο κεφάλι του κασίδη
πως θα μπορούσα να γινόμουν και παπάς.

Άλλοτε πάλι όταν θυμάμαι τους πολλούς
που μ’ έχουν βλάψει, βλαστημάω το ριζικό μου…
Μα ο Μιχαλιός που είναι ξεφτέρι πια στο «επ’ ώμου»
με βρίζει αράδα πως χρωστάω της Μιχαλούς…

Έτσι λοιπόν πάντοτε υπάλληλος κακός
δουλεύω αργά και υμνολογώ: Δόξα εν υψίστοις!…
Πότε –σαν κάποιους συναδέλφους– ξυλοσκίστης
και πότε, ακόμα πιο συχνά, γιδοβοσκός…

Κι αν καμωθώ πως ξέρω να ’μαι και τρελός,
πάλι στο πρόστιμο και τώρα με ταράζουν.
Θεοί κι ανθρώποι μεταξύ τους τόσο μοιάζουν,
που αν ξαναπέθαινα θα γλίτωνα ασφαλώς.

Κι όλο «ευσεβάστως» υποβάλλω αναφορές
διαμαρτυρόμενος συχνά κι «επί ημικλάστου».
Μα οι αντιλήψεις, καθώς φαίνεται, του Πλάστου
ανεξερεύνητες θα μένουν κι αυστηρές.

Αφού λοιπόν για μένα χάθηκε ο λουφές,
κι όπως γυρνούν οι μεταθέσεις εδώ πέρα,
φοβάμαι μήπως και στην Πρέβεζα μια μέρα
με ξαναστείλουν να μαζεύω υπογραφές!…

Έτσι περνάει τόσο μονότονα ο καιρός
και το σταυρό που έχουν στο μνήμα μου καρφώσει
μου τον φορτώσανε βρικόλακες καμπόσοι
να κουβαλάω πάντα στη ράχη και νεκρός.

Και μοναχά ο Παπαδιαμάντης τώρα εδώ
είναι ευτυχής γιατί του κάνουν το χατίρι.
Με μια αγιαστούρα συνεχώς κι ένα ψαλτήρι
ολημερίς μας ψέλνει το «Άμωμοι εν οδώ…».

Όμως κι αυτός όλο γκρινιάζει ο φουκαράς,
γιατί ο Καβάφης που δεν άλλαξε τας έξεις
με διφορούμενες ματιές κι ύποπτες λέξεις
για εφήβους πάντα του μιλάει ο μασκαράς…

Καλά που υπάρχει ο Λασκαράτος να μας πει
καμιά από κείνες τις σκαμπρόζες του ιστορίες,
να κοκκινίσουν οι σεμνότυφες κυρίες
και να γελάμε εμείς μ’ αυτές χωρίς ντροπή.

Σ’ εφτά καρέκλες ξαπλωμένος κι ο Σουρής,
οριζοντίως φιλοσοφεί μα και καθέτως,
και πλάι σ’ αυτόν ο Φασουλής κι ο Περικλέτος
όπως και τότε συζητούνε ολημερίς.

Είναι γεμάτος από τέτοιους ο ντουνιάς
κι εγώ τους ξέρω από καιρό πόσο μετράνε…
Στον Κόσμο πάντα οι Φασουλήδες κυβερνάνε,
γι’ αυτό και γίνηκα στην Πρέβεζα φονιάς…

Κι όμως δε φταίω αν ήμουν τόσο μισητός.
Θεέ μου λοιπόν, ούτε κι εδώ θα μας δικάσεις;
Τι κάνει αλήθεια αυτός ο κύριος Μαλακάσης;
Δεν τον ξεχνώ… Να με θυμάται τάχα αυτός;

Θα πρέπει αλήθεια να κοιτάς και να περνάς…
Μ’ αφού είμαι δω, μια κι έτσι τα ’φερε η κατάρα,
θ’ αρπάξω πάλι τη σπασμένη μου κιθάρα
και θα γινώ μέσα στον ύπνο τους βραχνάς…

Κι όπως το «αδιέξοδο» και τώρα με τραβά,
θα ’ταν καλό από σας μια δέηση να ’χε γίνει,
μήπως στον τόπον «ένθα απέδρα πάσα οδύνη»
συνέλθουν κάποτε κι αλλάξουνε χαβά.

Όμως μια σκέψη με παιδεύει αμαρτωλή:
αφού ως γνωστόν και οι Άγιοι θέλουνε φοβέρα,
βάλτε το Βάρναλη, που ξέρει, καμιά μέρα
να τους τα ψάλλει ένα χεράκι απ’ την καλή.

Μ’ ας πνίξω τώρα των ελπίδων κάθε ορμή
κι όσοι πονούν, μαζί μου ελάτε αδερφωμένοι…
Όλα είναι πλάνη!… Έρπει το μίσος και προσμένει
να σφιχτοδέσει ο φθόνος το άχρηστο κορμί.

Παλιοί συντρόφοι!… Σας μιλεί ένας αδερφός…
Κι αν, όπως φίδια, μας τυλίγουν τα σκοτάδια,
νωθρά έτσι κι άβουλα τ’ ανθρώπινα κοπάδια
θα ψέλνουν: Δόξα Σοι τω δείξαντι το Φως!…

Υ.Γ.
Δεν ξέρω απόψε πώς τα σκέφτηκα όλα αυτά…
Με παραζάλισε ο θυμός και λέω αρλούμπες.
Γνέφει ο παλιάτσος μου ο τρελός, αρχίζει τούμπες,
κι όλο μια φάρσα να σκαρώσω μου ζητά…