Χάρτης 39 - ΜΑΡΤΙΟΣ 2022
https://www.hartismag.gr/hartis-39/afierwma/the-art-of-finger-dexterity-i-tekhni-tis-daktilikis-epideksiotitas
Αποσπάσματα από τις πέντε ημιτελείς μακροσκελείς ποιητικές συνθέσεις στη μεταθανάτια συλλογή Parallel Movement of the Hands: Five Unfinished Longer Works, επιμ. Emily Skillings, Carcanet 2021
——————
Η διαύγεια μας κυνηγά σαν
να ντρεπόμαστε πάνω σε μια γέφυρα – δεν υπάρχουν δυο
άνθρωποι που να αισθάνονται το ίδιο
γι’ αυτό και για τη λάσπη
από κάτω, ανήσυχο ρεφρέν
μιας υπερβολικά παλιάς μελωδίας, παλιάς
μουσικής, κάτι τέτοιο.
Σαν το μπράτσο μου,
που εγκαταλείπει το σχήμα του σαν επιλήσμον
νερό, οι σωροί θ’ αποθαρρύνουν οποιονδήποτε
έξυπνο τροφοσυλλέκτη ή στρατιώτη
τη μέρα που έχει άδεια αναζητώντας μια ένδειξη
που θα τα χαρίσει όλ’ αυτά
κάποια μέρα
ή ίσως όχι, όχι υπό
τον έλεγχο της αποφασιστικότητας κάποιου
για μια μέρα με κάτι που δεν συνιστάται
σε εμάς. Λέω, παρουσίασε τη λύση
είτε είναι ένα κερί είτε επισκευασμένα άστρα
όχι πολύ μακριά στον δρόμο μας
γύρω απ’ την ακτή.
Να είσαι, παρακαλώ, αυτός ο επισκέπτης που βλέπει,
όχι αυτός που φρόντιζε
ένα κατάστημα βιταμινών στις παρυφές,
περιφερόμενος ή περνώντας από κει.
Αν η εξάντληση μωραίνει την έντασή μας,
δεκτό. Στεριά μπροστά. Στο υπόμνημά σου
παραπαίοντας προς μια απλή δυσανασχέτηση,
μην είσαι ταραχή, όμως αυτή είναι η πορεία
και ό,τι καταβροχθίζει την απλή
επανάληψη της ταλαιπωρίας,
κάτι να μας κοντοζυγώνει. Αυτό ήταν
το νόημα της αντίθεσής μας
να καταφέρουμε την ίδια στροφή κάτω από ποταμούς
λάμψης.
Πήρες καπέλο σήμερα;
Είπες ότι έφυγε απ’ το χέρι μου
λερώνοντάς το έτσι με την κορδέλα του
(δυσκολία εκεί).
Άσ’ την αταξία να εγκατασταθεί εδώ
και αυτό θα ήταν κάτι
περισσότερο απ’ όσα έχουμε ή ό,τι αποκτήσαμε
μόνο που δεν υπάρχει τρόπος εισόδου.
(Σόργο! Αλλά αυτό δεν φτάνει...)
Το να το κάνεις ακριβώς τώρα είναι μια χωρίς άρωμα ακόμη
επιλογή με την οποία δεν θα συμφωνούσα αν ήμουν εσύ.
Όχι, καλύτερα μια ομπρέλα από δείγματα κρέατος παρά
το χθεσινοβραδινό ζωολόγιο που κοιμόταν εδώ στο σκληρό χορτάρι.
Αυτό με κάνει να σκεφτώ: γιατί να ψέξω το βάθρο
για τα ελαττώματα του αγάλματος; Αν πρόκειται
για άγαλμα βέβαια. Μάλλον με ανεξέλεγκτο σωρό
από κουρτίνες μοιάζει, αν έχυνες.
Δεν υπήρχε πρόθεση ν’ αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον.
Αλλ’ αυτές οι καταιγίδες που ξεσπούν στο τέλος
κάθε απογεύματος απεικονίζουν ένα διαφορετικό είδος αλυσίδας:
την απούσα μνήμη που μας συνδέει με το φεγγάρι.
Και μετά
τα ξίφη χαλάρωσαν.
Αυτό νόμιζα ότι είπε,
παραβιάζοντας.
Δεν θα είναι εντελώς χειμώνας.
Ένας σκληρός άντρας
Σε λίγο ο πόλεμος θα τελείωνε.
Θα ήταν Απρίλιος στο Παρίσι, λυπημένος
ξέροντας ήδη ότι όλα αυτά θα περνούσαν.
Πώς ξεφεύγεις απ’ αυτό; Θέλω να πω, υπάρχει δουλειά να γίνει
και δεν μπορείς να κάνεις πολλά για να ξεφύγεις από αυτό. Επιπλέον,
ποιος θα τό ’θελε; Καθώς τον Απρίλιο διαδέχεται, όλο χάρη, ο Μάιος
με άνθη κράταιγου κι αγριομηλιάς
και με την αίσθηση ότι θα ξεράσεις, αν και δεν το κάνεις ποτέ βέβαια.
Αυτό θα ήταν ακατάλληλη συμπεριφορά για έναν ήρωα του αναστήματός σου
που είναι αρκετά πάνω κει ψηλά. Όχι, όλα είναι σαν καινούρια.
Αυτός χώνει τη γροθιά του στο μέτωπό του. Όχι ακριβώς όλα, όπως φαίνεται.
Εργαλειοθήκες θα συρρικνωθούν και κατσαβίδια θα χάσουν τον μπούσουλά τους
πριν έρθει εκείνος ο ποθητός, απεχθής εχθρός με καλά νέα,
και μέχρι να συμβεί αυτό όλα είναι καταστραμμένα,
αξιολύπητα, ροκανισμένα. Κάποια άλλη χρονιά, ίσως,
από τις πολλές που παρελαύνουν, η καθεμιά με τις μαζορέτες
και τις γιρλάντες της, αλλά όχι σήμερα. Το μάντεψες. Λιποθύμησε αυτός. Πάλι.
Ο γιος μου γεννήθηκε χθες. Όχι, έτσι φαίνεται μόνο. Είναι κοντά μου πολλά χρόνια, από τα πρώτα παιδικά μου χρόνια για την ακρίβεια. Μιλάει αλλά λέει λίγα. Είναι όπως η φόδρα με το παλτό μου. Δεν βλέπουμε ποτέ ο ένας τον άλλον και δεν υπάρχει απόσταση μεταξύ μας. Κάποτε ήμασταν σ’ ένα γήπεδο γκολφ και είπε, «Μπαμπά, γιατί αυτοί οι άντρες χτυπούν αυτές τις μικρές μπάλες. Γιατί δεν τους τιμωρεί ο Θεός;» Μια άλλη φορά τρέχαμε μες στο σκοτάδι, στο κέντρο της πόλης, και για μια φορά τον κατάλαβα πραγματικά, κατάλαβα το νόημα της κραυγής. Δεν πρόκειται καθόλου γι’ αυτό που ίσως νόμιζες, είναι σαν το ινώδες εσωτερικό του ροδάκινου ή του βερίκοκου. Τίποτε δεν μπορεί να είναι τόσο ανίκανο δίχως λίγη βοήθεια απ’ τη διακόσμηση με ροζ μπουμπούκια τριανταφυλλιάς και ερωτιδείς· το τέλος είναι πια πολύ κοντά. Δεν είναι και πολύ παράξενο που δεν υπάρχουν πολλοί αποδέκτες της οριστικότητας που ξεσπά τότε.