Η Μαριανίνα Κριεζή δεν ήταν μια απλά καλή στιχουργός. Τα κείμενά της στα τραγούδια της Λιλιπούπολης δεν ήταν επίσης απλά ποιητικά. Ισορροπούσαν φυσικά και σοφά ανάμεσα στην ποίηση και στη λογική τής στιχουργικής που έχει τους δικούς της κώδικες και κανόνες. Κείμενα που είναι έτοιμα να δώσουν την πρωτογενή ύλη τους σε έναν μουσικό, σε ένα τραγούδι.
Η δική μου αίσθηση είναι ότι τελικά είναι μια ποιήτρια που κάποιες ειδικές συμπτώσεις και συνθήκες την έφεραν στο τραγούδι που το υπηρέτησε άψογα.
Στη χώρα της Λιλιπούπολης δεν υπήρχαν όρια στη φαντασία, στον αυθορμητισμό, σε προκατασκευασμένα καλούπια εύπεπτου ή εκείνου που θεωρούμε ότι θα γίνει κατανοητό από το παιδί.
Έγραφε «ακαριαία», συντονιζόμενη με τις ανάγκες μιας καθημερινής εκπομπής, αλλά μπορούσε να αναζητήσει μια σωστή λέξη ένα ολόκληρο βράδυ ή και μέρες καθυστερώντας στην παράδοση του τραγουδιού.
Πέρα από τη Λιλιπούπολη είχα τη χαρά και την εμπειρία της συνεργασίας μαζί της στην όπερά μου Ο Γυάλινος Κύκλος, την πρώτη από τις πέντε μέχρι σήμερα, που ανέβηκε το 1980 στον πολύ σημαντικό Μουσικό Αύγουστο που οργάνωνε το Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΑ στο Ηράκλειο της Κρήτης.
Εξαιρετικά γρήγορα και με τη δική μου μικρή συμβολή κατανόησε τη λογική του λιμπρέτου κι έτσι δημιούργησε ένα οπερατικό κείμενο βασισμένο σε ελληνικά παραμύθια και θρύλους, σε μια όπερα που ανέβηκε με μεγάλη επιτυχία στο κατάμεστο κηποθέατρο «Νίκος Καζαντζάκης» με κορυφαίες ερμηνείες από φωνές, όπως η Κική Μορφονιού, η Αλεξάνδρα Παπατζιάκου, ο Σπύρος Σακκάς, ο Σταμάτης Μπερής και άλλοι. Εκεί άκουγες τα κείμενά της να λειτουργούν σε ένα άλλο επίπεδο και αντιλαμβανόσουν την αναμφισβήτητη ύπαρξη ενός δυναμικού που μπορούσε να αναπτυχθεί σε πολλά πεδία.
Σε μια άλλη πολιτισμική πραγματικότητα όχι μόνον η δισκογραφία αλλά και εκδόσεις πολλών βιβλίων, ποίηση ιδίως ακόμη και μυθιστόρημα θα της είχαν διαπλατύνει τους ορίζοντες, αναρωτώμενος και πάλι τι επιτέλους παραπάνω έχουν όλοι οι παγκόσμιοι Χάρι Πότερ και επεκτείνονται στις πέντε ηπείρους.

Τελειομανής, δύσκολη με τον εαυτό της και συχνά με τους άλλους, μοναχική, είχε σίγουρα την ποιότητα της αυθεντικότητας πέρα από την ποιότητα των κειμένων.
Αφομοίωσε στη Λιλιπούπολη με ισορροπημένο και δημιουργικό τρόπο κάποιες επιρροές ενδεχόμενα και από τραγούδια των Μπιτλς που θαύμαζε και μαζί με την ισχυρή ομάδα των ποιητών στιχουργών, όπως η Παπαγιαννοπούλου, ο Ελευθερίου, ο κορυφαίος Νίκος Γκάτσος και, πιστεύω βαθύτατα, ο Διονύσης Σαββόπουλος και η Νικολακοπούλου δημιούργησαν μια εξαιρετική ενότητα ποίησης και στίχου, που την αισθάνεσαι βαθύτερα την ώρα που λειτουργεί το τραγούδι.