Ι.

Θέλω οι άνθρωποι να καταλάβουν ότι πρέπει να απαρνηθούν όλη αυτή την βρομιά, γιατί τους μένει λίγος χρόνος να ζήσουν.
Αισθάνομαι την ασφυξία της γης. Η γη ασφυκτιά. Παράγει σεισμούς και πυρκαγιές.
Ξέρω τι είναι ο σεισμός. Ξέρω ότι όλοι αντιπαθούν τους σεισμούς· τις φυσικές καταστροφές και προσεύχονται σε κάποιον Θεό να μην έχει φυσικές καταστροφές.
Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι αυτοί οι ίδιοι προκαλούν τις φυσικές καταστροφές.
Γνωρίζω το λάθος των ανθρώπων, γι’ αυτό πρέπει να πω ότι οι σεισμοί, για παράδειγμα, προέρχονται από την ασφυξία της γης.
Έχω μελετήσει τη γη γιατί την αισθάνομαι και δεν σκέπτομαι. Ξέρω ότι η γη είναι ένα ζωντανό πράγμα. Είναι ένας ήλιος. Ξέρω ότι τα αστέρια που λαμπυρίζουν είναι ήλιοι.
Πρέπει να πω ότι βλέπω και χωρίς μάτια. Είμαι το συναίσθημα. Αισθάνομαι.
Ξέρω ότι οι τυφλοί θα με καταλάβουν αν τους εξηγήσω ότι τα μάτια είναι ένα πράγμα ξεπερασμένο.
Θα πω ότι στον Άρη οι άνθρωποι δεν έχουν μάτια. Ότι στον Άρη οι άνθρωποι ζουν με αγάπη, και δεν έχουν ανάγκη τα μάτια γιατί δεν έχουν ήλιο.
Ξέρω ότι σε καταλαβαίνω. Συνορεύω.
Είμαι το πνεύμα στον άνθρωπο που φέρει το σώμα κάποιου Νιζίνσκυ.

ΙΙ.

Τώρα είμαι μόνος, έξω απ’ το δέρμα
ένα μυαλό μια ψυχή κι ένα μάτσο κόκαλα

τώρα είμαι ο κόσμος που διαλύεται κυλώντας
σκοτεινός κι ανοιχτός σαν προσφορά
για την σωτηρία της γης

δυσκολεύομαι να μαζέψω τα κομμάτια μου
όμως η ύλη μου μπορεί και αναπνέει ακόμη
κι έξω απ’ το δέρμα

τώρα είμαι μια όχθη τρωτή και ανοιχτή
από παντού – δεν υπάρχει σάρκα κι έτσι δεν υπάρχουν
τείχη
εισέρχονται στα σπλάχνα μου ήρεμα οι μέλισσες
τα απαλά τους υφάσματα διασχίζουν την σκέψη μου
ο πυρετός τις αποκοιμίζει μέσα στο κεφάλι μου
μου φυλάνε ελάχιστο χώρο άνοιξης κάτω από τα
πράσινα φύλλα των νεκρών

κρατώ το οριζόντιο πέταγμά τους – τον τρόπο με τον
οποίο με περιβάλλουν σε έναν προσωπικό παράδεισο
δίχως θεό

δεν συγκρατώ ύλη κι έτσι αποβάλλω με ευκολία
τοξίνες, μπετό, άλατα, αίμα – το βερνίκι από τα κόκαλά μου
ξεφλουδίζει αφού ένας πόλεμος μαίνεται στα σπλάχνα μου

με ατενίζεις συνεχώς με άλλο βλέμμα – τα βλέμματά μας αποφεύγουν
το ένα το άλλο και αποζητάμε το βλέμμα μας συνεχώς
ποτέ δεν ισορροπούν αυτά τα δυο – μόνον μερικές φορές
όταν μας γδέρνει μια υπερευαίσθητη φωταψία σκαρφιζόμαστε την μορφή
μας και τότε αποχωρείς χορεύοντας σαν Φαύνος
σε έναν κόσμο που μοιάζει με ταριχευμένο ζώο

[ Από το υπό έκδοση ποιητικό βιβλίο Κυψέλες ]

ΒΡΕΙΤΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ Γιώργου Αλισάνογλου ΣΤΟΝ ΙΑΝΟ.