Άλφα: Ας υποθέσουμε ότι εγώ είμαι ο Άλφα κι εσείς η Ωμέγα.
Ωμέγα: Ας.
Άλφα: Κι ότι κάποτε υπήρξαμε εραστές.
Ωμέγα: Έστω.
Άλφα: Και ότι κάθε φορά που φιλιόμασταν, η Αφετηρία ενωνόταν με το Τέρμα.
Ωμέγα: Εντάξει.
Άλφα: Και ότι δεν χωρίσαμε ποτέ.
Ωμέγα: Έχουν κι οι υποθέσεις όρια.
Άλφα: Θα υπάρξουμε άραγε ποτέ ξανά μαζί;
Ωμέγα: Στην αλφαβήτα μας παρεμβάλλονται άλλα γράμματα ανάμεσα.
Άλφα: Και αν την ανακατεύαμε;
Ωμέγα: Ω, πόσο λατρεύεις το Αν.
Άλφα: Ω, πόσο είσαι Ωμή.
Ωμέγα: Δεν ήταν Ωκεανός. Στέρεψε γρήγορα.
Άλφα: Μπορεί να ήταν Αστερισμός. Κοίτα ψηλά.
Ωμέγα: Τα αστέρια είναι μικροί, βαλσαμωμένοι θάνατοι.
Άλφα: Μα η λέξη αγαπώ περιέχει και τους δυο μας κι εμένα μάλιστα διπλό.
Ωμέγα: Είναι το είδωλό σου στον καθρέφτη. Αυτό είναι που αγαπάμε.
Άλφα: Τώρα. Σ’ αυτή τη λέξη συνυπάρχουμε κι οι δυο.
Ωμέγα: Το τώρα είναι απλώς ένα μέλλον που νοσταλγεί το παρελθόν του.
Άλφα: Δηλαδή ήρθε η ώρα;
Ωμέγα: Εδώ και χρόνια. Αντίο Άλφα.