Είχα σκύψει πάνω από τη βαλίτσα, προσπαθώντας να στριμώξω στον ελάχιστο χώρο που μου είχε παραχωρήσει τα ρούχα μου και τα βιβλία που θα έπαιρνα στις διακοπές, όταν ξαφνικά ήρθε και στήθηκε μπροστά μου, με ανοιχτά τα πόδια, σαν τον Κολοσσό της Ρόδου, και με ύφος Εισαγγελέα είπε: «Πάλι θα το πάρεις μαζί σου! Δεν βαρέθηκες κάθε καλοκαίρι την ίδια δουλειά;» «Δεν βαριέμαι ποτέ να διαβάζω τον Προυστ», είπα. «Θα με κάνεις να πεθάνω απ’ τα γέλια! Αμφιβάλλω αν τόσα χρόνια έχεις προχωρήσει πέρα από τις πρώτες πενήντα σελίδες», είπε. «Από το ράφι στη βαλίτσα και από τη βαλίτσα στο ράφι – να ποια διαδρομή κάνει το αναθεματισμένο αυτό βιβλίο». «Αποκαλείς ‘αναθεματισμένο’ το Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο;» είπα, υψώνοντας τον τόνο της φωνής μου. «Είναι από τα θεμελιώδη έργα της Δυτικής λογοτεχνίας». «Τόσο θεμελιώδες που ακόμη είσαι στο σημείο που ο αφηγητής, παιδί ακόμη, βουτάει τα μαντλέν στο τσάι του», είπε. «Και τι μ’ αυτό; Οι πενήντα σελίδες που έχω διαβάσει αξίζουν πολύ περισσότερο από τις χιλιάδες σελίδες που έχουν γράψει οι συγγραφείς που διαβάζεις εσύ», είπα. «Εγώ τουλάχιστον τους διαβάζω, ενώ εσύ θέλεις απλώς να εντυπωσιάζεις τους αγράμματους φοιτητές σου, ότι τάχα γνωρίζεις τα πάντα για τον Προυστ, ενώ στην πραγματικότητα δεν γνωρίζεις απολύτως τίποτα», είπε. «Οι φοιτητές μου, σε πληροφορώ, γνωρίζουν πολλά περισσότερα απ’ ό,τι πιστεύεις», είπα. «Και δε μου λες, θα προτιμούσες να ζεις με κάποιον που δεν γνωρίζει ποιος είναι ο Προυστ;. Μπορεί να μην τον έχω διαβάσει όπως θα ’πρεπε, αλλά τουλάχιστον αναγνωρίζω την αξία του. Ο γκόμενος που είχες πριν από μένα αν άκουγε ‘Προυστ’ θα νόμιζε ότι του ζητάς να τσουγκρίσετε τα ποτήρια σας!» «Ο γκόμενος που είχα πριν μπορεί να ήταν άξεστος, αλλά σίγουρα θα άρεσε πολύ στον Προυστ», είπε. «Είναι πολύ πιο όμορφος από τον Αλφρέ». «Ποιος είναι ο Αλφρέ;», είπα. «Ο σοφέρ του», είπε, «που στο μυθιστόρημα μετατρέπεται σε Αλμπερτίν». «Σε γυναίκα; Μα πως τα ξέρεις όλα αυτά;» είπα. «Τα ξέρω γιατί σε αντίθεση με σένα το έχω διαβάσει! Όπως ξέρω γιατί επιμένεις να παίρνεις μαζί σου ογκώδη μυθιστορήματα;» «Γιατί;» είπα. «Για να κοκορεύεσαι μετά ότι διάβασες άλλο ένα ‘αριστούργημα’», είπε. «Δεν είναι;» είπα. «Να σου πω εγώ γιατί τέτοιου είδους βιβλία εσύ και οι φίλοι σου οι κριτικοί τ’ αποκαλείται ‘αριστουργήματα’», είπε. «Ακούω», είπα. «Για να πείσετε τον εαυτό σας ότι ο χρόνος που χαραμίσατε για να το διαβάσατε δεν πήγε χαμένος», είπε. «Μα αυτό είναι το θέμα του Προυστ», είπα. «Ποιο;» είπε. «Ο χαμένος χρόνος!» είπα. «Άρα παραδέχεσαι ότι τόσα χρόνια που προσπαθείς να τον διαβάσεις δεν έκανες τίποτα άλλο από το να χάνεις τον χρόνο σου», είπε. «Έκανα ακριβώς αυτό που επιτάσσει το βιβλίο», είπα και με μια αποφασιστική κίνηση έκλεισα επιτέλους τη βαλίτσα. «Πρόβλημα!» είπε. «Πρόβλημα;» είπα. «Τι πρόβλημα;» «Ο Μεσιέ έμεινε εκτός βαλίτσας!» είπε. «Σε αναστάτωσε φαίνεται η συζήτησή μας και ξέχασες να τον χώσεις μέσα στα εσώρουχά σου! Θα μπορούσες βέβαια…». «Θα μπορούσα τι;» είπα. «Να φύγεις μια φορά και να τον αφήσεις εδώ», είπε. «Είσαι τρελή! Ξέρεις τι σημαίνει αυτό; Θ’ αναγκαστώ να πάρω τον Μαν και το Μαγικό Βουνό», είπα. «Με τους Γερμανούς όμως δεν μπορείς να χάνεις τον χρόνο σου, όπως με τους Γάλλους! Αυτοί δεν αστειεύονται! Deutsche Disziplin!» «Έχεις δίκιο», είπε. «Τελικά οι Γάλλοι είναι Θεοί! Στο έχω πει ότι μικρή ήμουν ερωτευμένη με τον Ντελόν;» «Όχι», είπα. «Και με τον Μπελμοντό», είπε. «Ε, τότε με καταλαβαίνεις», είπα. «Απολύτως! Πάντως αν πήγαινα εγώ διακοπές μ’ έναν από τους δυο τους δεν θα έχανα ούτε λεπτό! Ο Προυστ από την άλλη είναι πολύ βαρετός» είπε. «Πρέπει να ομολογήσω ότι είναι! Αλλά ούτε εγώ είμαι ο Ντελόν», είπα. «Δυστυχώς αγάπη μου! Εσύ είσαι φτυστός ο Λουι ντε Φυνές», είπε. «Τουλάχιστον είσαι αστείος, ειδικά όταν τοποθετείς τα ‘αριστουργήματα’ που δεν διάβασες πίσω στο ράφι». «Κάτι είναι κι αυτό», είπα. «Τουλάχιστον ξέρω τη θέση τους».