Μπόρχες 120 ή Το βιβλίο των κατά φαντασίαν συγγραφέων ήταν ο τίτλος της πιο συνοπτικής εγκυκλοπαιδείας της παγκόσμιας λογοτεχνίας, που είχε τον ίδιο αριθμό λημμάτων με Το βιβλίο των φανταστικών όντων στην αμερικανική εκδοχή του. Σε 120 λήμματα, ίσως μονολεκτικά, παρουσίαζε όσα έπρεπε να γνωρίζει ο ιδανικός αναγνώστης, που δεν είναι άλλος από τον ιδανικό συγγραφέα, γιατί όσα γράφονται διαβάζονται μόνον από όσους τα γράφουν, όπως πάντοτε συνέβαινε, αλλά χρειάστηκαν τα επιτεύγματα της σύγχρονης κατασκοπείας και αυτο-επιτήρησης για να αποδειχθεί. Το σημαντικότερο από τα επιτεύγματα αυτά ήταν να αναλάβει κάθε άτομο να κατασκοπεύει τον εαυτό του για ένα ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, έτσι ταυτόχρονα επιλύοντας το πρόβλημα του ανεπαρκούς αριθμού επιτηρητών και το πρόβλημα της ανεργίας. Ο πρόλογος του βιβλίου εξηγούσε τα πάντα, αλλά δεν θυμάμαι τίποτε άλλο, αφού, όπως ξέρετε, δεν μου επιτρέπουν να διαβάζω όσα γράφω.
Ίσως λόγω της ψηφιοποίησης της αμνησίας, το εν λόγω εγχειρίδιο θεωρείται πρόδρομος του Μεγάλου Λογοτεχνικού Λεξικού Άλτσχαϊμερ. Σε διαδοχικούς τόμους, η έκδοση των οποίων, σε έντυπη, ηλεκτρονική ή άλλες μορφές που θα προκύψουν στο μέλλον, ποτέ δεν διακόπτεται, το Λεξικό φιλοξενεί εργο-βιογραφικά και φωτογραφίες όλων όσων έχουν ποτέ γράψει οτιδήποτε, γιατί η λογοτεχνία δεν έχει όρια. Επειδή όμως επίσης είναι γνωστό ότι δεν έχει σημασία ποιος γράφει, αλλά το γεγονός ότι κάτι γράφεται, τα λήμματα αυτά είναι πανομοιότυπα. Με την ίδια φωτογραφία, το ίδιο βιογραφικό εμφανίζεται σε κάθε λήμμα και διαρκώς επαναλαμβάνεται, αφού διαφορετικά μπορεί να διαβαστεί το ίδιο ακριβώς κείμενο. Πρόκειται για διαδικασία που καθιερώνει μια άπειρη αλληλουχία, ενώ διατηρεί την ακαδημαϊκή ακεραιότητα του Λεξικού, που όπως τα βόδια παραμένει στο εναρκτήριο ψηφίο, ένα άλφα πριν καταστεί φωνήεν. Γι’ αυτό άλλωστε αποκαλείται χαϊδευτικά Λεξικό Άλεφτσχαιμερ.
Διαβάζοντας διαρκώς όλους τους συγγραφείς, κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται για το ίδιο άτομο που γράφει με διαφορετικά ονόματα. Η βιογραφία είναι παράγωγο της ψευδωνυμίας αυτής. Διαβάζοντας έναν συγγραφέα, τους διαβάζεις όλους. Επομένως, δεν χρειάζεται να αναφέρονται χωριστά ο Ηρόδοτος και ο Κάφκα ή ο Όμηρος και ο Μπόρχες, αφού τυφλά διαβάζονται κείμενα τυφλών συγγραφέων και εκείνων που θα τυφλωθούν. Το βιβλίο των κατά φαντασίαν συγγραφέων διευκολύνει τη διαπίστωση αυτή. Έχει αποδειχθεί ότι οι φανταστικοί συγγραφείς υπάρχουν. Είναι Ανδρείοι, όπως ο Ανδρέας Καραβής και συνονόματοί του, με κάποιους, όπως ο Ιωάννης-Ανδρέας Ζεμενός, να έχουν αναδειχθεί σε κήρυκες της ανυπαρξίας. Επομένως, όσο και αν οι κατά φαντασίαν ή πραγματικοί συγγραφείς επιμένουν ότι υπάρχουν, δεν παύουν συνεχώς να συμπυκνώνονται σε ένα άτομο, είτε ονομάζεται Σαπφώ ή Αρχίλοχος είτε δεν ονομάζεται καθόλου, αφού μπορεί να είναι οποιοσδήποτε βιβλιοθηκάριος σε βιβλιοθήκη με άπειρα αντίτυπα του μοναδικού βιβλίου που χρειάζεται, με 120 πανομοιότυπα μονολεκτικά λήμματα.

Εκατόν είκοσι χρόνια μετά την ανάσταση της Βαβέλ, σε από γιαγιά αγγλόγλωσση πάχνη στο Μπουένος Άιρες, ιστορικοί που ίσως προτιμούσαν να είχαν γίνει μαθηματικοί εξακολουθούν να προβάλλουν τη σημασία των ημερομηνιών, ώστε αριθμοί να παρεμβάλλονται μεταξύ των λέξεων. Πράγματι, το 1921, εκατό χρόνια μετά το έτος ψήφισης της νεότερης επανάστασης των ελληνικών γραμμάτων, η οικογένεια επέστρεψε στη γενέτειρα, ενθαρρύνοντας αναγνώστες, με Μπορχιδέες στις μπουτονιέρες, χύδην στο μέλλον να κυκλοφορούν στον Lovύρινθο της αγάπης ψάχνοντας μήπως κουμπώσουν αναστεναγμούς ενός γυάλινου ταύρου που τρίβεται στα υαλοπωλεία της κριτικής.