Ξέρω, ξέρω, και καν τίποτα δεν ξέρω.
Όμως, ήθελα να ξέρω, εάν υπάρχει ακόμη
εις την Πόλη η «οδός Πεμπτοπαζάρου».
Κι αν δεν κάνει κόπο, φίλε - φίλη, τι σημαίνει;

Γίνεται σε αυτόν τον δρόμο «αγορά» την Πέμπτη;
Μήπως είναι ένα απ' τα παζάρια της ζωής μας;
Μήπως το παζάρι της αλήθειας;
Μα αυτό, το ξέρω ημερήσιο,
δεν είναι το εβδομαδιαίο, σας παρακαλώ…

Μίλησα μ’ έναν άγνωστο, ενώ κοιμόμουνα.
«Έλληνα, Έλληνες σας τσάκισαν» μου είπε
«πάω από δω, εκεί, σε βάθη της νεότητάς μου,
θυμάμαι τους καιρούς των αποφάσεων,
τι ψύχος έζησα προσωπικό…,
έψαχνα τις δεκάρες μες στην άδεια τσέπη μου,
σκεφτόμουν ότι έδιωξαν στα ξένα οι γραικύλοι
τα ευφυέστερα παιδιά σας, πάω συχνά
στην αρχαιότητα, σε κείνους που μαστίζονταν
από τα ίδια κι απαρράλακτα δεινά
κι από αδέξιες κινήσεις ηγετών τους,
και συναντώ παντού, κι εκεί,
την ίδια χώρα σας του ύπνου».

Ο σεφ στην τηλεόραση, κοντά φουγάρα γέμιζε
ψητών καλαμαριών και ύστερα τα έστηνε πάνω
σε φρεναρίσματα τελείως μαύρης σοκολάτας,
όταν η Λίλυ Παπαγιάννη πέθανε, η ηθοποιός.
Πρόσθεσαν, ότι ήταν σύμβολο αισθητικής,
ευγένειας και κάλλους. Ότι εξωτερίκευε, όταν
έπαιζε, βαθιά αισθήματα ή και επιστροφές.
«Τα πλοία», σκέφτηκα, «πάντοτε υποτάσσονται
στην ταραγμένη θάλασσα, κι απρόβλεπτη φωτιά
θα κάνει στάχτη στη ζωή ακόμη και μαόνι ξύλο».

Τα μάτια του Ιάπωνα βασανιστή είχανε κραυγαλέα
επιβεβλημένους πόθους για τον ήρωα, τον ολυμπιονίκη 
Λούι Ζαμπερίνι, στο δράμα που έφτιαξε η Ατζελίνα Τζολί.

Η φύση πάει αργά αργά ζωές σε σταροχώραφο, αλλά
οι κούνιες της ζωής μάς δελεάζουνε με μήλα. Πενθούμε,
ιππότες άρχοντες, για τα αιώνια κρυμμένα είδωλά μας.

Χρόνια πολλά στον Μαλλαρμέ και στις βασιλικές
αξίες του, τις λέξεις. Εκείνος επεσήμανε να είναι
πάντα ολοζώντανες στα κείμενα, να έχουν ίσως
υψωμένες τις γροθιές τα γράμματά τους. Αλλά,
ο σοφός, τις θέλει κι ελαφρές σαν φως, εφόσον
προορίζονται για να γεννήσουν στίχους. «Διότι»,
είπε, «οι λέξεις δεν δαμάζονται μόνο από ηχώ».
Μίλησε και για τον ψυχρό τριγμό όταν πάλλονται,
έδειξε τα αρχαία αλώνια της καταγωγής τους,
τα σπλάχνα που τις γέννησαν, τον χρόνο που
πελέκησε τα αιχμηρά αρχικά τους άκρα.

Σε χαιρετώ, λοιπόν, Στέφανε Μαλλαρμέ, εγκάτοικε
στο συμβολιστικό μας σύμπαν. Να απολαμβάνεις
τους χυμούς των λέξεων σε ιλιγγιώδη κύπελλα και
την ιδέα δύο λουλουδιών μαζί. Μην εμπιστεύεσαι
μονάχα το συναίσθημα. Μετά τον πρώτο πυρετό,
ξεσκόνισε τους νόμους της θεότητας Αριστοτέλης.
Μετά, ας αποσυρθείς σε αιωνιότητες του ύπνου,
σε λέξεις στρώματα, παπλώματα, διαμαντερές.

Αγνή θεότητα, ω κάστα ντίβα άφθαρτη,
γέρασαν οι ηθοποιοί στο σπίτι μου,
χάθηκαν ίχνη περασμένων χρόνων.

Έμεινε μόνο το ευγενές παράπονο για
τη φθαρτότητα της νυμφευμένης ύλης.

Όμως, φιλοδοξώ να με αφήσουν λέξεις
να τις στοιχίσω πάλι στη σωστή σειρά.

Είμαστε στην απλήρωτη δουλειά, στο πιλοφόρι του γραψίματος,
αλλά κι εμάς μάς κυνηγά ανελέητα ψυχολογία της Παρασκευής.

Λέμε, εδώ και ώρα στην κυρά, στη μούσα, να σταματήσουμε
την έρευνα για τις αστόχαστες επαναλήψεις και την επιλογή
του υλικού, το κέντημα ξανά κι απ΄την αρχή της κάθε φράσης.

Ας τελειώσει πια η δωσίλογη ημέρα μας – μην ψιθυρίζεις,
μούσα, να προσέξουμε τις μουσικές των λέξεων, είναι κοντά
ο Δεκαπενταύγουστος, της Παναγίας, όμως δεν θα μας σύρουν
οι γιορτές, με τέτοιο καύσωνα θα πιάσουμε τις αμμουδιές,

τις θάλασσες δεν θα τις νέμονται μονάχα ποντοπόρα πλοία.

ΒΡΕΙΤΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ Μανόλη Ξεξάκη ΣΤΟΝ ΙΑΝΟ.