Φυσικά, ως είχαν τα πράγματα, μια το γυρίζατε στην απονενοημένη επίθεση και μια στο έλλογο κατενάτσιο, αμ τι γαρ!, πώς αλλιώς να βγουν τα εικοσιτετράωρα αν όχι με συγκερασμούς και διαλεκτική, η αλήθεια είναι. Ιδού λοιπόν εσείς, καθισμένοι σ᾽ ένα θαλπερό στέκι με κρασιά και με τσίπουρα και με τυριά και με αλαντικά, και με κάτι χαμόγελα ηλιόλουστα επιτέλους, και με το τρικ της παλιοφιλίας πάντα να πιάνει, να πετυχαίνει, τόσα άσματα, τόσα κεράσματα, τόσοι σαματάδες, τόσοι καβγάδες, τόσες μνήμες, ουουουουουουουου!!!, από τον Κολωνό και την Ομόνοια, από τα Εξάρχεια και την Κυψέλη, από τα Πατήσια και το Κολωνάκι, να ομολογείτε τώρα, σκασμένοι στα γέλια αμφότεροι, ότι, ναι, πράγματι, τωόντι, είστε παιδιά του Άντι Γουόρχολ, αιωνία του η μνήμη, είστε απ᾽ αυτούς που έπαιξαν από πιτσιρικάδες με το brand ως τέχνη και με την τέχνη ως brand, κατ᾽ ουσίαν αιτιολογώντας (στον ίδιο σας τον εαυτό και στα θελκτικά κορίτσια) τη χρόνια ραθυμία σας, το απόρρητο τεμπελίκι — ο Καρούζος το ᾽λεγε αυτό, εμείς είμαι άοπλοι, είμαστε άοπλοι, είμαστε άοπλοι!

Τσουπ στην Crux και να ᾽σου η Ρόζα, ναι, η Ρόζα είναι Ρόζα είναι Ρόζα, ντρίπλα στην Γερτρούδη Στάιν, αλλά και homage στα όσα αγαπήσατε μες στα ερείπια και τους αγέρηδες μιας εποχής, τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, και τη Ρόζα Ιμβριώτη και τη Ρόζα Εσκενάζυ, τις έκανε άσμα ασμάτων, θραύσμα θραυσμάτων, θεραπεία στο τραύμα τραυμάτων, η Κατερίνα Ζαχαροπούλου, με χαρακτικά σε δέρμα και λευκά άσπιλα τυπώματα, κι εσείς (Θάνος Μίνιμαλ και Οδυσσέας Μάξιμαλ) συνταιριάζεστε στη θέαση, ουουουουουουουου!!!, η Ρόζα Εσκενάζι για σας ψάλλει, η Ρόζα Ιμβριώτη για σας αναστατώνει τα εκπαιδευτικά προγράμματα, η Ρόζα Λούξεμπουργκ για σας ραπίζει σοσιαλδημοκράτες και εθνικοσοσιαλιστές, και η Κατερίνα στήνει χορό και αρχίζει κι αυτή τη διαλεκτική, την ακούτε να σιγοτραγουδάει με τις εικόνες της εκείνο το σπαρακτικό «Όταν ο κόραξ λευκανθεί και η χιών μαυρίσει / τότε κι από το στήθος μου αυτή η φωτιά θα σβήσει. / Μόνο μια ώρα χαίρομαι, όταν γλυκοχαράζει, / που αναπαύεται η καρδιά και δεν αναστενάζει».

Πιάνετε μολύβι και χαρτί και γράφετε, λοιπόν: Το τραύμα και η αποκατάσταση / Η Ποίηση και η Ίαση / Ο Αμανές και ο Θρήνος που ανθίστανται / Το δέρμα που χαράσσεται και φανερώνει τη βαθιά αλήθεια των παραμυθιών / Μια καμωματού Χιονάτη και τα φαντάσματα του Γκόγια / Μια Ρόζα ανοξείδωτη μες στην Ιστορία / Η εμπλοκή του προσωπικού με το ιστορικό / Η καταβύθιση στους αρχέγονους στεναγμούς / Η ηχογράφηση του άλαλου / Η χαρτογράφηση του χάους / Όταν ο κόραξ λευκανθεί και η χιών μαυρίσει / Η διαλεκτική όπως τη συναντάμε και στον εγελιανό Λάμπρο του Σολωμού / Πάντα η διαλεκτική / Το λευκό στο λευκό / Έτσι κλείνουμε στον Μάλεβιτς το μάτι / Το παμπάλαιο που θάλλει ακόμη & αναβαπτίζεται από το μετανεωτερικό / Οι στιγμές σμίγουν / Μια σμυρνέικη τζαζ που ψάλλει τις ρυτίδες του ιστορικού και του μύθου / Και πάντα μια κρυστάλλινη διαύγεια στη ματιά που κερνάει η Κατερίνα, ουουουουουουουου!!!, πάντα το Γιορτάσι της Δημιουργικότητας.

Μετά, πάλι στο κατάστημα το θαλπερό με τα αλαντικά και τα τυριά, οι δυο σας, Μίνιμαλ και Μάξιμαλ, το δίδυμο της συμφοράς, οι αείζωοι φίλοι, κι ύστερα φτάνει και η Αμάντα, περνάει και ο Ρασκόλνικοφ της Κυψέλης ο Δεύτερος, ο Αντρέας Κτενάς, ή Ράσκυ ΙΙ, ο δημιουργός του επικού εικαστικού & λογοτεχνικού πάτσγουορκ Το Στέρνο του Κερκ, που συνομιλεί, θέλοντας και μη, τόσο με το έργο της Κατερίνας, ιδίως με τις σκιές του Γκόγια, όσο και με την ταξιανθία της Αθηνάς Ιωάννου, που, διάβολε!, φέρει τον τίτλο As a Rose is a Rose is a Rose, πάει να πει, ως διατεινόταν ο Πλωτάρχης Τόμας Πίντσον, ότι τα πάντα συνδέονται, ότι, ως επαναλάμβανε δηκτικά ο Φρίντριχ Ένγκελς, the proof of the pudding is in the eating, ότι δε πά᾽ να λένε, εμείς θα φωνάζουμε ουουουουουουουου!!!, ένα ουουουουουουουου!!! κατάφασης σε ό,τι μας θέλγει και μας σοτάρει τα κέφια, κι ακόμα, ακόμα ακόμα ότι ο Τσίγκος με τον Ακρίθακα στήνουν χορό μες στον ξανθόν Απρίλη.

Και να που ρέουν τα κρασιά, κυλάνε και τα τσίπουρα, κι ο Μίνιμαλ θυμάται εκείνη την ιστορία με τον δικό μας που είχε πλαγιάσει με την αείμνηστη Κρίστα Πέφγκεν, τη Θεότητα του Νεγκατίφ, την Άνασσα του Αρνητικού, και είχε αποφανθεί ότι ήταν σα να πλάγιαζε με τανκς, και σκάτε στα γέλια, τρομάρα σας!, αρνητές της επαχθούς και απεχθούς επιβεβλημένης ωριμότητας, κι ύστερα συνομιλείτε για καμιά ώρα σχετικά με την έκθεση της Ζαχαροπούλου και την έκθεση της Ιωάννου, σχετικά με τους τρόπους τους να επαναφέρουν το άλλοτε στο νυν, να αναβαπτίζουν το αρχέγονο, το άφθαρτο παλαιό στα νάματα της μετανεωτερικότητας, οπότε η σερβιτόρα, που είχε στήσει από ώρα αυτί, σας κερνάει μια φιάλη, ουουουουουουουου!!!, συγκινημένη και συγκινητική, καθόσον φοιτήτρια στο Μεταπτυχιακό των Εικαστικών στην ΑΣΚΤ, κι εσείς ευγνώμονες πέφτετε πλησίστιοι στη φιάλη και στις ιστορίες γι᾽ αγρίους από την εποχή της Τσαμαδού στα Εξάρχεια και του Bee που είχε στήσει ο λατρεμένος Εμμανουήλ με την Ψυχούλη στην Μιαούλη — ε ρε γλέντια!

Ναι, γλέντια!, διότι και ο ζόφος θέλει γλέντια, αμ τι γαρ!, και άλλωστε όταν η φιλία διαρκεί τέσσερις δεκαετίες, είναι γεμάτο το σεντούκι με τα τιμαλφή και είναι εύκολες οι θύρες όταν η χρεία τες κουρταλεί, κι ας λένε, κι ας λένε, ξέρετε εσείς, ουουουουουουουου!!!, και το ξέρετε καλά, ναι, θα λευκανθεί ο κόραξ, που να πάρει, και θα μαυρίσει η χιών, πού θα πάει, και δεν θα μείνει η ταμπακιέρα δίχως σιγαρέτα, μήτε το τσακμάκι θα σταματήσει ν᾽ ανάβει, και ό,τι έργα έχετε σχεδιάσει θα υλοποιηθούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κι άσ᾽ τη μοναξιά να κουρεύεται, εσείς έχετε τον τρόπο σας να καναλιζάρετε τη μελαγχολία σε δημιουργικούς διαύλους, κι ας είναι ενίοτε δύσκολα και δύσβατα τα εικοσιτετράωρα, κι ας είναι ενίοτε πολλά τα γρέζια στο μηχάνημα.