Σε κείνη,
στην πραγματικότητα
του φιλιού

που θα πει
για τα χείλη σου  
απ’ όταν αγγίζουν
τα δικά μου.

^{(Αθήνα, 21.7.2019)}

Η αγαπημένη μου ρηχή
μου ’ρθε και σήμερα λευκή
δε θα ’χει κάνει μπάνια.

Μα είτε βραδιάζει είτε πρωί
μένει κοινό το γιασεμί
και εκείνη τόσο σπάνια.    

^{Αλήθειες, ανέκδοτα.}

Βρήκα τα σκουλαρίκια που ’θελες ν’ αγοράσεις.
Στα είχα πάρει στα κρυφά απ’ την Αφρική
το τελευταίο βράδυ·
αλλά παρέπεσαν στη συρταριέρα και χαθήκαν.
Έντονο πράσινο σαν μαλαχίτης με ρωγμές.
Λεπτοδουλειά το ασημένιο πλαίσιο· να κρέμονται
και να γυαλίζει η στέπα.  

Αυτό ήταν το καλοκαίρι πέρσι. Η Σκιάθος.
Αυτά ήταν τα γλυφά νερά.
Κι αυτά τα σκουλαρίκια που χαθήκαν.

^{Τσεκούρι που διαφέραμε.}

Τότε που σ’ αγαπούσα έτρεχε νερό.
Κρατούσα το χέρι σου γιατί τίποτα δεν κρατάει.
Τα μάτια σου είχαν χώμα.

Ανέβαινε η σκάλα τη χαρά και δεν υπήρχε σπίτι.
Για να ζεστάνει κάψαμε κλαδιά απ’ τη στέγη.
Φώτιζε πάνω κι έβρεχε κενά.
Μετά τις πόρτες κάηκε κι η φωτιά.

Έλεγες είμαι σπίτι όταν φοβάμαι.
Εδώ να ζήσουμε μαζί κι οι τρεις:
εγώ εσύ κι ο φόβος.

Ύστερα ήρθε ο δρόμος
κι έφερε την απόσταση.
Το τέλος της στοργής
τον έμπασε στο σπίτι.
Άκουγα μέσα μου οπλές
πολύ καιρό πριν φύγεις.

Αγάπη μου, κορμί στην αγκαλιά μου  
νυσταγμένο απ’ τα φιλιά,
τα βότσαλα,
τα νιάτα.

^{Και πάνω απ’ όλα κόμπος με λαιμό.}

Επειδή μου λείπουν τα πόδια σου
μου λείπουν τα μπάνια.

Εννοώ τις αχανείς μασχάλες
των γονάτων.
Εννοώ το φτηνό περισφύριο
και τις γιούρτες του μαγιό.  
Εννοώ τα πορφυρά άλογα των σπαρτών  
πίνοντας τις όχθες
κάτω απ’ το μοναστήρι.  

Εννοώ την ηλιόσκονη στα ροδάκινα
ενίοτε και τα ίδια τα γόνατα
μαυρισμένα
απ’ το παιχνίδι να μ’ αρέσουν.

^{[ Από την ανέκδοτη ποιητική συλλογή Μπλε περίοδος ]}