Βγάζω τα σκουπίδια στο δρόμο
τυλιγμένα με χαρτί, προσεκτικά πολύ.
Μένουν εκεί, ανάμεσα στα αποφάγια της ζωής,
σε φλούδες χρόνου και αποκόμματα ψυχής.
Τα αφήνω στο πεζοδρόμιο με λύπη
μιας κι είναι υπολείμματα από φρούτα, από φαγητό
κι από λογοτεχνία
με τα οποία
νόμισε κάποιος ότι ζούσε ή πίστευε ότι υπήρχε.
Κι επίσης γιατί, ίσως, χωρίς να το ξέρουμε,
κάποιος μας τύλιξε
με περιτύλιγμα ουρανού και σύννεφα φροντίδας
και βρεθήκαμε στην ακτή του σύμπαντος
χωρίς να μας αποχαιρετήσει κανείς.
Γι’ αυτό κι εγώ,
βγάζω τα σκουπίδια, τα αφήνω στο πεζοδρόμιο
και τ΄αποχαιρετώ.

^{Από το Εικόνες και συνομιλίες (1965)}