Οι γείτονες, αηδιασμένοι, σχολιάζουν:
— Τόσον καιρό άνεργος στα μετακόσμια,
έγινε οκνηρός.
Δεν έχει διάθεση για πρόνοια.
— Καλύτερα να τον σκότωνε ο Επίκουρος,
παρά έτσι που τον διέφθειρε.
Τώρα στις φυλλάδες, κατάντησε περίγελος
του Ιππόλυτου και του Λακτάντιου.

Στην πόρτα, ακούγεται το κλειδί του να γυρίζει.
Απ΄ τα θερινά ανάκτορα γύρισε εσπευσμένα.
Οι φήμες τελικά είν’ αληθινές (;)
Ο Δίας — μόνος —
αγνώριστος από το πάχος,
βούλιαξε με πάταγο
σε μια ετοιμόρροπη πολυθρόνα στο σαλόνι.
Εξαντλήθηκε να κάνει
άσκοπους κύκλους στο διάστημα.
(Ο χαμένος χρόνος τον εξάρθρωσε.)
Δε νιώθει πλέον, να ορίζει τον εαυτό του.
Αμίλητος, ατμίζει με βλέμμα απλανές.

Δεν είν’ ευερέθιστος όπως παλιά.
Στην εποχή του,
ως διαβόητος ηγέτης, έγινε μύθος.
Τ’ όνομά του δόθηκε σ’ έναν γιγάντιο πλανήτη.
Τώρα μ’ αυτό, στους δρόμους, γυρίζουν σκύλοι
και ομάδες αστυνομικών με μηχανές.
Απομονωμένος σε λίγα τετραγωνικά,
αναπολεί τη χαμένη του αίγλη.
Συγκινήθηκε με τη γιορτή που έστησαν
προς τιμήν του στο Λιτόχωρο.
Στο ίντερνετ, διαβάζει με προσήλωση
τον ύμνο που του ‘γραψε κάποτε ο Κλεάνθης.
Διασκεδάζει με τη «Μυθωδία» στη διαπασών.

Περιμένοντας ένα θαύμα,
η έννοια του χρέους
επαναπροσδιορίζεται ερήμην του.

Δεν κατάλαβε πως πέρασε η ώρα.
Γέμισε το πιάτο, με ό,τι βρήκε στο ψυγείο.
Η τηλεόραση τον νανούρισε
μέχρι που βυθίστηκε
σε ύπνο χωρίς όνειρα.
Νομίζει ότι κοιμάται.

απ’ τα ψηλά τείχη ένα μικρό αγόρι
παρακολουθεί τη σκηνή βουβό —
το πτώμα του πατέρα του
να σέρνεται πίσω από το άρμα
του εγωπαθή Αχιλλέα/Brad Pitt.

Κάποιοι πιστεύουν ακόμα
σε αποτυχημένες απόπειρες,
όπως αυτή που έκανες
τον Νοέμβριο του 1956.

Η «καλή νοσοκόμα»
— έτσι αποκαλούσες τη μούσα σου —
σε τύλιξε με θάνατο τότε,
όμως κράτησε το σώμα σου ζωντανό
για δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια.

Κι όλοι αυτοί που σ’ έβλεπαν,
να δακτυλογραφείς,
ν’ απαγγέλλεις στα αμφιθέατρα,
να παίρνεις υπνωτικά,
να πίνεις ασταμάτητα,
δεν μπορούσαν να καταλάβουν
και συνέχιζαν να σου χαρίζουν βραβεία.

Κάποια στιγμή βέβαια
σε κούρασε η αναμονή
γι’ αυτό και αποφάσισες
ν’ αποκοιμηθείς
στην κόκκινη Cougar
μ’ αναμμένη τη μηχανή.

Δεν άφησες σημείωμα.
Υπήρχαν ωστόσο τα ποιήματα.

Αναρωτιέμαι,
ποιο ήταν το τελευταίο τραγούδι
που άκουσες στο ραδιόφωνο
προτού

Γιατί ν’ αναμετρηθώ
με ανυπότακτες άτεγκτες λέξεις
όταν μπορώ ν’ αποστείλω
μια ραγισμένη καρδιά
χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις;

Κι εσύ γιατί να προσποιείσαι
πως είσαι προδομένη,
όταν μ’ ένα πλήκτρο
μπορείς ν’ αλλάξεις status;

Για αθόρυβα χτυπήματα
με αναπότρεπτες συνέπειες,
μερικές ανεπαίσθητες
κινήσεις των δαχτύλων,
αρκούν.

Ή μήπως όχι;