Τσερνομπίλ παθαίνουν
και τα καλύτερα τα σπίτια.
Η ραδιενέργεια στάζει
κάτω από τα μεταξωτά
τραπεζομάντηλα,
μέσα από τα κάδρα.
Έκρηξη δεν χρειάζεται.
Ένα πρωί ξυπνάς
ήδη στη μέση του τέλους
κι αρχίζεις νοητικές
επιχειρήσεις καθαρισμού –
όλος ο Καζαντζάκης σ’ ένα καφάσι –
που γρήγορα εγκαταλείπονται
όταν ο ύπνος βουλιάζει
στο κενό
και τ’ άλλο πρωί πάλι
το τέλος σε περικλείει,
οπότε τι σημαίνει πια
το τελευταίο βράδυ;
και όλα αυτά τα τετριμμένα
με άλλοθι πάντα την συνέχεια
και την συνενοχή
σε μια ιστορία
που σου έλαχε
εκ γενετής.
Για μια στιγμή λυπάσαι
τα δέντρα
το γιασεμί
τα μαύρα σύκα του Αυγούστου
τις πεταλούδες
τα βατράχια
τις καλαμιές –
ό,τι υπήρξε πριν από σένα –
αλλά κι αυτά ματαίως πια υπάρχουν
κι ας είναι που φαντάζουν
ακόμη τόσο ανέμελα.
Θα μπορούσες να τα λυτρώσεις,
να βάλεις μπουρλότο
στα θεμέλια,
(έχει η οργή μια θεία χάρη)
μα αντιθέτως
σαν ματωμένο αγρίμι
σε κυριεύει η λαχτάρα
της φυγής –
τώρα αμέσως!
να εξαϋλωθείς αν γίνεται
πριν σε σαπίσει
η ραδιενεργός κληρονομιά,
να απαλλαγείς
από του τόπου την οδύνη –
τώρα θυμάσαι
γιατί εντέλει αγάπησες
μια ζωή στην εξορία,
όπου τον κάθε τόπο
τον κατέχεις
την ίδια στιγμή
που τον αφήνεις
για να παλέψεις
μονάχα με τον χρόνο
και να τον νικήσεις
όπως του αξίζει,
πάντα
με τον έρωτα.