Κανείς δεν θυμήθηκε να ρωτήσει,
αν βράχηκα απ' τη βροχή
σήμερα.

Αναστέναζα,
με το όνομα της μητέρας μου στο στόμα,
που μου στέγνωνε τα ρούχα και τη ψυχή μου…

Ακόμα βρεγμένος είμαι
και βγάζω ατμό,
από βαρεία ανάσα και πικρό ντέρτι.

Ονειρεύτηκα,
μια μέρα να γίνω καταιγίδα
για να θυμίσω σ’ όλους,
πως ζω σαν βροχερό σύννεφο…

Δε θέλω τη χαλασμένη ομπρέλα σας,
δεν θέλω.
Καλύτερα έτσι
Βρεγμένος και ξένος,
παρά στεγνός,
συνοδεύοντας την υποκρισία σας… !

…να δραπετεύσω απ’ τον κάδο των σκουπιδιών.

Άσε να ξαφνιάζονται οι μίζεροι
απ ’την τόλμη μου,
όσο θέλουν.

Έγινε το θαύμα στην ελευθερία μου.

Έφυγα.

Πήρα την αποφορά μου,
την όραση μου,
και την ιδιοκτησία μου…

Όλα, για να μην ξεχάσω ποτέ,
πώς ήρθα μέχρι εδω.

Αύριο,
αυτοί οι μίζεροι θα είναι οι πρώτοι που θα πουν,
πως, σ’ αυτό το κάδο που ήμουν εγώ,
αυτοί δεν πέταξαν ποτέ σκουπίδια…

Οι νεκροί,
και εχθροί να είναι,
πάντα θα έχουν δίκιο…