Το λίθινο δάκρυ κύλισε απ’ τον Ελικώνα
μια εποχή βροχών, το λείανε αρχαίος τεχνίτης,
στολίζει τώρα το λαιμό της Φιλένιας.
Σπάνιο ζαφείρι, χρώμα του μελιού, αλλάζει με το φως
το υμνεί ποιητής ερωτευμένος
υμνεί τις πολλές λάμψεις της γυναίκας
που παραβγαίνουν τις δικές του λάμψεις.

Πολλές το φόρεσαν στο χορό των αιώνων
Και δόξες είδε και μέρες δύσμοιρες,
χαρές να χάνονται στα τάρταρα.
Είδε άλλα δάκρυα να κυλούν χαρών και θρήνων.
Για κάποιες βρέθηκαν ποιητές ερωτευμένοι ή φιλεμένοι
για το ακριβό κόσμημα ύμνους ή ελεγείες να πλέξουν.

Σωρεύτηκαν ποιήματα στη βίβλο του δακρύου.
Κανείς δεν δύναται να τα διαβάσει όλα,
διαβάζει όμως το νέο ποίημα που κυλά
και υμνεί το ίδιο αρχαίο δάκρυ.

Κάποτε επισκέφθηκε την Ιπποκρήνη,
πηγή στις Μούσες αφιερωμένη
— ανάβλυσε όταν ο Πήγασος κτύπησε
το χώμα του Ελικώνα με την οπλή.
Ήπιε απ’ το νερό της κρήνης
και τις Μούσες να του τραγουδούν φαντάστηκε.
Οι ήχοι, όμως, οι πραγματικοί
και οι εικόνες του τοπίου, του φάνηκαν συνήθεις.
Αίφνης, ένιωσε ότι υψηλό και ευτελές
είναι έξω από τοπία και εποχές.

Ο Τμώλος, της Λυδίας όρος,
χάρισε πετράδι θαυμαστό
στα πάθη τρομερής νεροσυρμής
κι έγινε περιδέραιο σε εργαστήριο της Σμύρνης.
Στόλισε αρχόντισσες σειράς γενεών
και αγορασμένο σε δημοπρασία,
ήρθε στον κύριο Πέρη, γνωστό κοσμικό,
— μάταια πασχίζει να εξαντλήσει μια κληρονομιά.
Του αρέσουν συλλογές κατακτήσεων καλλονών,
δεν διατηρεί άλλη καμιά
— έχει έντονο το αίσθημα της χρονικής ροής
και αγωνία τώρα σε ποια θα το χαρίσει.

Αλυσίδα χρυσή, βήρυλλος λαμπρός,
εκπέμπει του ήλιου ίριδα πολύχρωμη,
χρυσόδετος και σκαλιστός
με τη μορφή της θεάς Ρέας-Κυβέλης
σε θρόνο καθισμένης,
στα δυο της πόδια μπροστά
περήφανα στέκουν δυο λιοντάρια μικρά.
Καλός του φίλος τον πληροφορεί:
«Λατρευόταν στα μέρη εκείνα, στη Φρυγία,
των Ορέων η Μεγάλη Μητέρα,
άγριας φύσης και γονιμότητας θεά.
Το μενταγιόν, φυλαχτό ή γούρι για τεκνοποιία».
Γελά ο Πέρης αδιάφορα
και ο φίλος περιπαικτικά μονολογεί:
«Μα βέβαια!
Να γιατί τόση ελαφρότητα και σπατάλης ροπή!
Πέρασμα γρήγορο, ταχεία η αλλαγή
και φευγαλέα η λάμψη του έρωτα».