Καθόμουν στην άκρη του μόλου
χαζεύοντας τα ψάρια να τσιμπολογούν
το κομμάτι ξερό ψωμί
που είχα μόλις πετάξει στη θάλασσα
όταν ένα παιδί που καθόταν παραδίπλα
κρατώντας ένα μακρύ καλάμι στο χέρι,
γύρισε και μου είπε:
«Θα συνεχίσετε για πολύ να τα ταΐζετε;
«Γιατί;» είπα.
«Για να πάω να κάτσω αλλού», είπε.
«Δεν χρειάζεται να μπείτε στον κόπο» είπα.
«Όπου κι αν καθίσετε, ψάρια δεν πρόκειται να πιάσετε».
«Κι εσείς που το ξέρετε», είπε.
«Μα μέρες τώρα σας παρακολουθώ να ψαρεύετε
και πάντα φεύγετε με άδεια χέρια», είπα.
«Α, ώστε με παρακολουθείτε;» είπε.
«Αυτό είναι παράνομο!»
«Σας παρακολουθώ, τρόπος του λέγειν», είπα.
«Απλώς θαυμάζω την επιμονή σας.
Στην ηλικία σας δεν είναι εύκολο
να συμβιβάζεται κανείς με την αποτυχία».
«Ενώ στη δική σας;» είπε.
«Τι εννοείτε;» είπα.
«Καλύτερα τα άδεια χέρια, παρά τα σταυρωμένα», είπε.
«Καλύτερα σταυρωμένα, αν τα άδεια παραμένουν μονίμως άδεια», είπα.
«Αυτό λέγεται επίγνωση».
«Μάλλον γερατειά», είπε.
«Όπως νομίζετε», είπα.
«Πάντως πάλι νηστικός θα».
Αλλά πριν προλάβω να προφέρω την τελευταία λέξη
είδα ξαφνικά το καλάμι να κυρτώνει
την πετονιά να τεντώνεται,
και το παιδί να προσπαθεί με τα δυο του χέρια
να βγάλει από το νερό ό,τι ήταν αυτό που επιτέλους
παγιδεύτηκε στο αγκίστρι του.
«Μου φέρατε τύχη, όπως βλέπετε», είπε,
επιδεικνύοντας με αλαζονεία τον μικροσκοπικό σαργό που είχε πιάσει.
«Αν αυτό είναι τύχη, αναρωτιέμαι τι είναι ατυχία», είπα.
«Ατυχία είναι να σας έχει κανείς πατέρα», είπε.
«Δηλαδή δεν θα θέλατε να ήσασταν ο γιος μου;» είπα.
«Μα είμαι ο γιος σας», είπε.
«Απόδειξη ότι καθόσαστε ακόμη στον μόλο,
και δεν σας έχω πετάξει στη θάλασσα».
«Γιε μου!» είπα. «Το ήξερα ότι είσαι ο γιος μου!
Ψαρόσουπα με σαργό πάντως μη περιμένεις να κάνεις!»