Ο Αμάδο Νέρβο (1867-1919), γνήσιο λογοτεχνικό τέκνο του Ρουμπέν Νταρίο, είναι Μεξικανός ποιητής και συγγραφέας και εντάσσεται στο ρεύμα του μοντερνισμού λόγω της γραφής του αλλά και της εποχής. Παρόλα αυτά με το εν λόγω ρεύμα δεν συνάδει ο μυστικισμός του και η θλίψη του, κυρίως στα πρώτα έργα του, όπου καταφεύγει σε συνδυασμούς πιο σύνθετους με λέξεις που τελειώνουν σε -ισμός, όπου προσπαθεί να αποδώσει το θρησκευτικό συναίσθημα και το μελαγχολία καθώς και σε μια απομάκρυνση από τεχνικά γνωρίσματα της παλαιότερης ποίησης, της ομοιοκαταληξίας συμπεριλαμβανομένης. Αργότερα, η παραμονή του στο Παρίσι και η επίδραση του Παρνασσισμού, αλλά και κυρίως της ισπανικής και λατινοαμερικάνικης ποίησης, επακόλουθα της αδιαμφισβήτητης λογοτεχνικής ηγεμονίας του Ρουμπέν Νταρίο και του Λεοπόλδο Λουγκόνες, θα προσδώσουν στο πνεύμα, το συναίσθημα και το έργο του Αμάδο Νέρβο μια κατεύθυνση λιγότερο μυστικιστική και ανησυχίες λιγότερο θρησκευτικές εμποτισμένες με έναν πανθεϊσμό, ο οποίος του προσδίδει μια αντίληψη των πραγμάτων πιο ελεύθερη και πανανθρώπινη.