Σ’ έναν κόσμο που διαμελίζεται και εξαρθρώνεται, όπου το ιερό τυποποιείται ως φολκλόρ και σκοτώνει, όπου η ανθρωποκτονία ανασκευάζεται ως κατηγορία και δικαιολογείται, όπου η πολιτική κάνει το αντίθετο από ό,τι διακηρύσσει εφαρμόζοντας –κατά τα λοιπά– το γράμμα του νόμου, μόνον ο ποιητικός λόγος ήταν ανέκαθεν και παραμένει ικανός να στήσει όρθιο τον άνθρωπο απέναντι στα καινούργια είδωλά του· μόνον αυτός μπορεί να του ανοίξει τον δρόμο προς την απόλυτη ελευθερία.
Όρθια αναμένει η ποίηση την έλευση των καινούργιων θεών.
Ένας από τους ανθρώπους που η ποίηση έχρισε ικανό να μιλάει εξ ονόματός της είναι ο Άδωνις. Το όνομά του[1] φανερώνει από μόνο τη βασιλεία του ποιητικού λόγου δια μέσου της νίκης του έναντι της διάρκειας του θανάτου και της Iστορίας.
Ο Άδωνις ενσαρκώνει ένα λόγο, ο οποίος έρχεται από τις πρώτες εκείνες πατρίδες που κατοίκησαν το ιερό και η περιπλάνηση, από εκείνη την εγγύς Ανατολή που θεμελίωσε τη Μεσόγειο. Εκεί αρθρώθηκε για πρώτη φορά ένας λόγος ιερός, προτού εξελιχθεί αργότερα στην Ελλάδα σε γλώσσα ενός ελεύθερου ανθρώπου.
Είναι απολύτως προφανές ότι ο Άδωνις δεν ανανέωσε μόνο τη γλώσσα της ποίησης, δηλαδή την αραβική γλώσσα που περιόρισε ο μονοθεϊσμός εντός στενών ορίων, αλλά διάνοιξε, επιπλέον, έναν ορίζοντα μες στο ομιχλώδες ψέλλισμα των καιρών μας, όπου μπορεί κανείς να αρθρώσει και πάλι τις λέξεις μες στην πρωταρχική τους αγνότητα, η οποία συνιστά και την αυθεντική τους αλήθεια.
Η φωνή του επικυρώνει αιώνιες βεβαιότητες: η ποίηση βοηθάει τον άνθρωπο να ξαναβρεί το όνομα και την ταυτότητά του, όπως ξαναβρήκε το όνομά του ο Οδυσσέας αφού τραγούδησε τα κατορθώματά του o τυφλός ποιητής των Φαιάκων. (Πάντα ο τυφλός είναι ο μόνος που βλέπει.)
Ας χαιρετήσουμε τον Άδωνι, που διασπείρει τον λόγο του στην έρημο για να γονιμοποιήσει τον άνεμο του αιώνα μας.

(Το παρόν ανέκδοτο κείμενο εκφωνήθηκε στα γαλλικά από τον Δημήτρη Τ. Άναλι στο αμφιθέατρο του Γαλλικού Ινστιτούτου Αθηνών, κατά τη διάρκεια τιμητικής βραδιάς για την αραβική ποίηση και τον Άδωνι, στις 19-1-2004.)