Μέρες οκτώ βολόδερνα, κι οι μπότες μου σκισμένες
στου δρόμου τα λιθάρια. Ήρθα στη Σαρλερουά.
Στο Καπηλειό το Πράσινο φέτες βουτυρωμένες
και χοιρομέρι ζήτησα, όλα μισοζεστά.

Μακάριος, τα πόδια μου κάτω από το τραπέζι
το πράσινο τα τέντωσα, κοιτούσα τις χαζές
πάνω στον τοίχο ζωγραφιές, κι ήταν σαν πετιμέζι,
με τα ολόρθα τα βυζιά και τις καυτές ματιές,

κόρη —τρελή για φίλημα!— που μου χαμογελούσε,
τις αλειμένες μου ’φερε φέτες και με κερνούσε
ζαμπόν χλιαρό μες σ’ όμορφο πιάτο ζωγραφιστό,

ζαμπόν ροζέ και μια λευκή σκελίδα μυρωδάτη
σκόρδου, και μια θεόρατη ξανθή μπύρα δροσάτη,
που τον αφρό της χρύσωνε ο ήλιος το δειλινό.

_{Οκτώβριος 1870}