Οχετοί της μνήμης,
βουλωμένοι
υπόνομοι
Ο εγκέφαλος του παιδιού –
μαξιλαράκι για βελόνες

*

Ο ιερέας στεκόταν
δίπλα στο νεκροκρέβατο
Είπε όχι στο νερό
Μας ζήτησε
να κλείσουμε το παράθυρο
Ο ήλιος απλώθηκε
στην πλάτη
και στον λαιμό
Έκαψε αυτιά,
χείλη
Την παραμικρή συλλαβή
της στοματικής κοιλότητας

*

Αιμοφόρα αγγεία,
διακλαδώσεις υγρές από ντροπή
ερεθίζουν κουρασμένους ακουστικούς πόρους
Καθοδηγούν τον αυτοκινητοδρομικό θόρυβο
της κυκλοφορίας του αίματος και
το βουητό των ιστών
από ραδιόφωνα
πάνω σε τραπέζια σε κουζίνες
μετεπαναστατικών
εξοχικών
όπου τα μαχαίρια ακονίζονται
μέχρι τη λαβή τους

*

Οι συλλέκτες μανιταριών
έχουν παγωμένα πόδια
Διπλώνουμε
το χαρτί της αιωνιότητας
Η μύτη του μολυβιού
μέσω αποστάσεων
Μέσω σπειροειδών γαλαξιών και μισθωμένων κήπων
Η πυξίδα
με προσανατολίζει
μέσα από τη μεγάλη κίνηση
Στοχοπροσηλωμένα κοπάδια
Στο στενό περιμένει
η καρδιά μου
συλλεγμένη στην πηγή της

*

Η καρδιά χτυπά
το δέρμα ζεστό
Σκουλήκια σκάβουν
στην καρδιά του σπιτιού
Το σώμα ξασπρίζει 
σε χωράφι της Σκόνε
Γερακίνες
κάνουν κύκλους
Νύχια τρυπούν
κατατρομαγμένη σάρκα
Ζεστή κραυγή
βιδώνει τη βουβή
λαμαρίνα του ουρανού

*

Αποσύρομαι
στο θερμοκήπιο
Τρυπώνω
στον θάμνο
Μαθαίνω
τη γλώσσα της νανόκοτας