Πουλιά γλιστρούσαν στην κόψη του αέρα·
ίσκες σιγοέκαιγαν το μαύρο δίχτυ στις κορφές·
άγνωρη χαραγή του φεγγαριού χαράκωνε το σκοτάδι·
αρχόντισσες που συγκλονίζει το πάρκινσον χτυπούσαν
τη μορφή να βγει απ’ τη λάσπη·
ακούστηκε το μαύρο ίσο του κεφαλιού·
το στόμα γάζωνε το κροτάλισμα του πολυβόλου·
έχασκε με τα σκέλια του λάμδα ανοιχτά·
περιγελούσαν την εγκάρσια κεραία του ορίζοντα·
το μολυβένιο βάρος της τομής ακούμπησε βουβά στο λαχανιασμένο
φύλο·
το τύλιγαν πονετικά τρυφερές φασκιές·
στο βάραθρο που έχασκε στην αφανισμένη γλώσσα μαύριζε
ανάκουστη κραυγή·
όπως νερώνεις το μελάνι άρχισε να βλέπει·
παράξενα ανεμοσούρια λυτρωμένα από βροχή και σκόνη,
κινημένα από τη γη όπου τα όνειρα δεν προχωρούν παρά πισωγυρνούν
 αλαφιασμένα
στον αχνό της μέρας,
περιάγονταν στους ασπριδερούς κύκλους των ματιών·
πλάστηκε ο κεραμιδένιος βαθρακός·
τον ακούμπησαν στο τραπέζι.