«Δεν μου γεμίζει το Σύμπαν την ψυχή»
Είπε ο συγγραφέας μπροστά απ’ τις Πυραμίδες
Φωτογραφούμενος στην έρημη έρημο
Με τους χωροφύλακες τριγύρω

Κι έπειτα με ένα ευρώ κατέβηκε
Στον Άδη μέσα από την σήραγγα
Των αρχαίων πλέον αστροναυτών
Ως τουρίστας αμφιλεγόμενος

Ο Κάππα Σίγμα, μέγας αρχιερέας
Των διαπλεκομένων χωροφυλάκων
Ήταν μούμια της δυναστείας τους
Και μας περίμενε στην είσοδο του τάφου

Τα πούλμαν ιδίως με αναμμένες μηχανές
Περίμεναν τους προσκυνητές της μούμιας
Και οι νυχτερίδες έβγαιναν σωρηδόν
Απ’ τους συλημένους τάφους των Φαραώ.    

Οι Πυραμίδες ήταν ένας χώρος να σταθούμε
Είδωλα επιμελώς χτισμένα με γρανίτη
Προτού βυθιστεί το Σύμπαν στον ορίζοντα.

Εδώ, μέσα στην έρημο, κάτι άλλαζε
Χωρίς να συμπληρώνεται η επίσημη εικόνα
Μετά την απογείωσή της απ’ τις κοινοτοπίες.

Πρόσωπο ήταν χωρίς ανταπόκριση
Λυρική έκφραση προαιώνιου κτίσματος
Ερειπωμένη πια επιθυμία για τ’ άστρα.

Οι Πυραμίδες ομολογουμένως ήταν
Ένα προνόμιο που έφυγε και χάθηκε
Στην επέτειο του φωτός που λιγοστεύει.