Στο βλέμμα σου
δεν βλέπω πια
την όψη των πραγμάτων
αυτών που με έστησαν
στα πόδια,
λίθο χάδι και καημό
κι έκαψα το δέρμα
του προσώπου στην σιωπή
ιδέες μαχαίρια
με κλονίζουν
τα γράμματα και τα φιλιά σου
στην Κολχίδα
βάρβαρε έλληνα
είμαι μια Μήδεια
που δεν μπορεί
τα παιδιά σου να σκοτώσει

Ο Κρέοντας εναποθέτει προσεκτικά
στη άμμο
το τεμαχισμένο σώμα της Αντιγόνης,
η Ιοκάστη δεν βρήκε ομπρέλα
στη παραλία της Μυκόνου
προτίμησε τα sticky food
από τον φόνο
κι οι λαοί ακόμη ψάχνουν
το γυμνό σώμα,
τη φαντασίωση
της Μεσογείου

    *

Ένας άντρας αποσυντέθηκε
στην ακροθαλασσιά της Λέσβου
ένα παιδί δεν μπορεί
τον πατέρα να θρηνήσει
κάτω από έναν ήλιο
που δεν ξέρει
σε ποια θάλασσα
να ρίξει τις ακτίνες

    *

Δεν μπόρεσες
να κοιμηθείς με τη Μεσόγειο
δεν είχες μάτια Κλεοπάτρας
δεν είχες αίμα Μέδουσας
και σώμα από υφάλους

η Μεσόγειος
είναι η βάρκα
των πιο αρχέγονων και παιδικών μας φαντασιώσεων,
ο Ιησούς κρεμάστηκε,
γιατί Μεσόγειος
δεν υπήρξε,
ούτε Παναγία

Κάποιοι λαοί βυθίζουν φλεγόμενους
σταυρούς στις καρδιές των νεκρών
να μην σκανδαλίζουν τους ζωντανούς
καθώς περιφέρονται
γυμνοί ανάμεσα τους
κάποιοι τους στήνουν
στις στέγες των σπιτιών
να διώχνουν τα πουλιά
να αγκαλιάζουν τους ανέμους
να κατεβάζουν τον ήλιο στη γη
άλλοι τους βάζουν
σε φούρνους μικροκυμάτων
να ζεσταθούν οι ενοχές
Το δέρμα, οι αναμνήσεις,
ετοιμάζουν παζαρέματα κληρονομιάς
κι αγάπης,
κι οι πατεράδες αναστενάζουν
στα κοιμητήρια, ανίκανοι
να βάλουν δεύτερη υπογραφή
στα συναισθήματα τους·

οι περισσότεροι λαοί
θάβουν τους νεκρούς στην άμμο
με λίγα ρούχα, λίγα σκεύη,
τις γυναίκες χωρίς στηθόδεσμο
να θηλάζουν τα νεκρά μωρά
με τρίχες και σάλιο του νεκρού
πασαλείβουν τα πρόσωπα
των γιών που είναι θυμωμένοι
όλοι οι λαοί συμφωνούν
ο θάνατος είναι συνάντηση
παλιών συμμαθητών
κι απελπισμένων φίλων
κάποιοι δεν αναγνωρίζουν
τον εαυτό τους
κάποιοι, τους φίλους

Εμένα δεν με γέννησε η στέπα
η σπηλιά του Δία
η απέραντη πεδιάδα των αλόγων·

γεννήθηκα στη μέση του καλοκαιριού,
ενός διψασμένου Ιουνίου,
η ιστορία μου γράφτηκε στον ουρανό
με το σπέρμα ενός ανάπηρου εφήβου