Τα τρία πρώτα Φεστιβάλ Ελληνικού τραγουδιού έγιναν στην Αθήνα, στον Ιππόδρομο του Φαλήρου τότε, το ’59, το ’60 και το ’61.
Ο Μάνος Χατζιδάκις πήρε το πρώτο βραβείο και στα δύο πρώτα Φεστιβάλ, με το «Κάπου υπάρχει η αγάπη μου» το ’59 και με το «Κυπαρισσάκι» και την «Τιμωρία» του το ’60. Μου έλεγε, μας έλεγε και σε επήκοον ίσως και κάποιων άλλων, δε θυμάμαι πια, πως στο τρίτο εν σειρά φεστιβάλ ο ίδιος είχε το «Κουρασμένο παλικάρι» και τον «Κυρ-Αντώνη», και πως του το κατέταξαν δεύτερο και τον «Κυρ-Αντώνη», πάλι αν θυμάμαι καλά, δεν τον αξιολόγησαν θετικά καθόλου. Το πρώτο βραβείο δόθηκε στην «Απαγωγή» του Μίκη Θεοδωράκη.

«Εγώ είχα τότε δυσαρεστηθεί, είχα καταλάβει επιτέλους τι ρόλο παίζουν αυτές οι επιτροπές, που οδήγησαν άλλωστε το Φεστιβάλ τα επόμενα χρόνια όπου το οδήγησαν, και στεκόμουν παράμερα κάπως. Τότε, με πλησίασε ένας από εκείνους τους μίμους μας στο τραγούδι, θέλοντας να μου πουλήσει εκδούλευση, και μου έλεγε:

— Μάνο μου, απαράδεκτο! Τι είναι αυτά τα πράγματα!; Με τέτοια τραγούδια που υπέβαλες εσύ, να σου φερθούν έτσι;
Κι εγώ τότε τον απέπεμψα σκαιώς και του είπα:

— Φύγε από ‘δω! Ο Θεοδωράκης είναι συνθέτης. Εσύ δεν είσαι!»

_{(Από το ανέκδοτο βιβλίο Νουάρ Στιγμές )}