Αδηφάγο ρουθουνίζει στο σώμα
τ᾽ αγριόχερο του έρωτα και σφίγγει
με παλάμες ροζιασμένες το ρόδο
μυρίζει με αφές και ματώνει
μετρώντας ένα ένα τ᾽ αγκάθια

            *

Σε κοιτά η λεμονιά από το
διπλανό μποστάνι
το λεμόνι που μύριζες για ώρα
στη βεράντα
έμεινε αφημένο πάνω στο τραπέζι
εμείς γυμνοί στην κάμαρα
κι εκείνο
αφημένο
μακριά
από το δέντρο

                                *

Διπλό τέθριππο το άρμα
του έρωτα
με μύριους δονεί την καρδιά
τριποδισμούς
βαριές ανάσες στις άκρες
των ηνίων
κλαίνε οι ζεμένοι με
χλιμιντρίσματα
τα σώματά τους αγγίζονται
κάθιδρα

                                *

Η γυμνή πλάτη που σου γυρνώ
είναι η πόρτα που πίσω της
κρύβομαι κρύβεσαι
όταν σου χτυπώ και μου ανοίγεις
σου λέω πέρνα ελεύθερα
το σώμα αυτό έχει μόνο χέρια
όχι χερούλια

                                *

Σου γλείφω λίγο
από το γλάσσο σου
το ερωτικό
η γλώσσα μου
γλιστρά αμήχανα
και με λιγώνει
η γλύκα της
λαγνείας σου
κι ο γλοιός σου ο ερωτικός
οι γήλοφοί σου
με τις σιελογόνες ρώγες τους
σε άγαλμα σε σμιλεύω
τεχνούργημα εσύ
της γλυπτικής
αγλαό σώμα

                                *

Μπαίνω μέσα σου όπως στους
ναούς τών πελάγων
με συνεπαίρνουν τα αρώματα
των μυστηρίων
αναθήματα κρεμώ με μάτια κλειστά
σκύβοντας στην εικόνα σου
θαυμάζω στο τέμπλο του στήθους σου
περίτεχνους κλώνους
οι τρούλοι σου ψηλά αντηχούν τους
οργασμούς των σημάντρων
καθώς δακρύζεις το λιωμένο κερί
της αιώνιας μνήμης
στο χώμα που έμπηξα τους πυρσούς της
ψυχής μου

                                *

Έρχεσαι όπως η βροχή
με αέρα όλο θυμάρι κι ανθολέμονα
του νοτισμένου χώματος ευωδία
φέρνεις ημίφως στις κάμαρες
διαστέλλεις τις κόρες των ματιών
κι ανοίγεις τους ουρανούς του σώματος
με διαβρέχεις ως το αίμα ως το μεδούλι
βρέχει παντού Εσένα

                                *

Η νυχτερινή σιωπή έχει μια
ανεπαίσθητη μυρωδιά
σώματος που οι πόροι του άνοιξαν
ας κοιμάται τώρα το σώμα σου
σύντομα θα ξανασχίσει τη σιωπή
στα δυο

                                *

Η ρώγα σου με περιμένει
όπως το πρωινό σταφύλι
στο φως της πρώτης μέρας
του τρύγου

Ο μούστος από του μαστού σου
τις μαλάξεις
ζυμώνεται στα κύματα
της γλώσσας
μεθώ μαζί του πίνοντάς σε

                                *

Αυτόν μ᾽ είχες για καιρό
ένα λευκό μάρμαρο
με γκρίζα νερά γαλάζια
χρυσαφιά των Κυκλάδων
με πνεύμα φωτισμένο
και γλώσσα ελληνική
Αυτόν μ’ είχες για καιρό
ένα λευκό μάρμαρο
λείο στο χάδι.