Με μάτια εξογκωμένα να κινούνται ανεξάρτητα
γρήγορο βάδισμα κουνιστό
και ρύγχος στο λοφίο

έβγαινες μέρα σε οπτικό κυνήγι
έτοιμη πάντα για αναρρίχηση

Άτυχο έντομο
που κόλλησε σε γλώσσα εξωθούμενη
με μέτρο έδινα τους χυμούς μου
εσύ δεν μου ανοίχτηκες ποτέ
άλλαζες χρώμα μόλις σε έβρισκε το φως

Ουδέποτε πρόκειται να απογειωθούμε
χάμω πάντα θα τριγυρνάς
ίσως με ανεβάσεις το πολύ σ' ένα κλαδί
Καλύτερα να ήμουν θήραμα της νυχτερίδας
θα είχα πετάξει στη ζωή μου μια φορά.

Λιοντάρι του εδάφους = Χαμαιλέοντας

Θέλησα να βγάλω κι εγώ
ξύλινο το χαμόγελο
εμπρός στον καθρέφτη
Απέτυχα να σουφρώσω τα χείλη σαν παπί
στήθηκα ανφάς δεν μου άρεσε η μύτη
γύρισα προφίλ μου φάνηκε μεγαλύτερη

— Ίσως δεν έβαλα ψυχή

Δύσκολο εντέλει να έχεις άκαμπτα δάκτυλα
προέκταση ενός χεριού
με βίδες για αρθρώσεις

Έστειλα μόνο την αφιέρωση
ανήμπορος να επισυνάψω τη φωτογραφία

— Σ’ ευχαριστώ που με έκανες άνθρωπο!
Με αγάπη Πινόκιο.