Κάθε μήνα, σας προτείνουμε έναν τρόπο για να διασχίσετε 90΄΄ της ζωής σας. Τι ψυχή έχουν;

Αγοράστε ένα φτηνό χρονόμετρο, και μετρήστε τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος μέσα σε ενενήντα δευτερόλεπτα, δίχως να βιάζεται. Μπορεί να βράσει ένα αυγό. Να ανακαλέσει και να ξετυλίξει στη μνήμη του μια εικόνα από το περσινό καλοκαίρι. Να φάει την πέτσα από ένα γιαούρτι. Να κάνει ζάπινγκ σε 81 κανάλια. Να φυτέψει έναν βολβό τουλίπας. Να μελετήσει, κοιτώντας έξω από το παράθυρό του, τον γείτονα καθώς κυνηγάει το παιδί του στο μπαλκόνι. Να διαβάσει ένα σονέτο του Σαίξπηρ. Να στείλει ένα διαδικτυακό γράμμα τριών αράδων. Να ερωτευτεί.
Ναι, ναι, ναι. Να ερωτευτεί. Από εργαστηριακές έρευνες που έχουν γίνει, φαίνεται πως η ανθρώπινη συσκευή χρειάζεται από 90 δευτερόλεπτα έως 4 λεπτά της ώρας για να αποφασίσει εάν κάποια άλλη ανθρώπινη συσκευή την ελκύει ερωτικά ή όχι. Ο έρωτας με την πρώτη ματιά αποτελεί μιαν από τις πλέον πρακτικές αυτορρυθμίσεις του ανθρώπινου σκληρού δίσκου: ή αποθηκεύεται για πάντα η πληροφορία «έρωτας» ή πηγαίνει κατευθείαν στον κάδο. Λοιπόν, μόλις συντελεστεί ο έρωτας, τα κύτταρα του γήινου, με εντολή του εγκεφάλου, πλημμυρίζουν από τρεις χημικούς νευροδιαβιβαστές, την αδρεναλίνη, την ντοπαμίνη και την φενυλεθυλαμίνη, που αποτελούν τα χημικά πρωτοξάδελφα των αμφεταμινών, γι’ αυτό και ο γήινος φουντώνει ακαριαία: μάγουλα κορωμένα, παλάμες ιδρωμένες, σφυγμοί καμικάζι, αναπνοή από τα έγκατα, ανορεξία, αϋπνίες. Βέβαια, μετά από δύο χρόνια κοινής ζωής με τον άνθρωπο που προκάλεσε αυτές τις αμφεταμινίζουσες αντιδράσεις, ο γήινος οργανισμός αναπτύσσει αντοχές στη φενυλεθυλαμίνη, χρειάζεται όλο και μεγαλύτερες δόσεις για να νιώσει την ίδια ευφορία, οι δόσεις αυτές δεν παρέχονται από πουθενά, οπότε έρχονται άλλες δύο ενδορφίνες, η βασοπρεσίνη και η οξυτοκίνη, και λειτουργούν κατασταλτικά, ως φυσικά καταπραϋντικά, για να γαληνέψουν το στερητικό σύνδρομο, προκαλώντας στο ζεύγος την αίσθηση της ηρεμίας και της ασφάλειας: «θέλω μαζί σου να γεράσω, στηρίξου πάνω μου για μια ζωή, ας πάρουμε κι ένα εξοχικό να πηγαίνουμε με το παιδί μας», κ.ο.κ.

Απλούστατη δράση. Βγες στον δρόμο. Σε μια στάση λεωφορείου. Στο πίσω κάθισμα του ταξί. Στο σινεμά. Στην ουρά του ταμείου. Στον τομέα με τα κατεψυγμένα λαχανικά στο σούπερ μάρκετ. Στο αστικό λεωφορείο. Στις διαβάσεις στο κόκκινο φανάρι. Όλο και κάποιος θα στηθεί πλάι σου για τουλάχιστον ενενήντα δευτερόλεπτα. Κοίταξέ τον επίμονα, και βάλε το χρονόμετρο να δουλεύει. Είναι ερωτεύσιμος και κουσάμπλ;

Μετά από αυτήν τη δράση των ενενήντα δευτερολέπτων, εάν επιστρέψεις στο σπίτι σου, άνοιξε να διαβάσεις ένα βιβλίο για να ηρεμήσεις. Εάν δεν επιστρέψεις, αυτό σημαίνει πως ήδη εγκαταστάθηκες ερωτικά μέσα στη ζωή κάποιου άλλου γήινου. Ή μέσα σε ένα ποίημα που ενέπνευσες σε κάποιον. Σαν εκείνο το ποίημα που έγραψε ο Μπωντλαίρ όταν, περπατώντας αγκαλιά με την αγαπημένη του σε μια εξοχή, αντίκρισαν ένα ψοφίμι. Ξέρετε τι της έγραψε μετά; «Τέτοιο ελεεινό απόρριμμα θα γίνεις κάποτε κι εσύ / Μια παρόμοια μιαρή σιχασιά / Αστέρι μου, ήλιε που μου φωτίζεις την ψυχή / Άγγελέ μου, που σε ποθώ λαχταριστά».