Μιλήσαμε και κάποιες φορές δημόσια, ακόμη κι από το 1981 στην εφημερίδα Εγνατία της Θεσσαλονίκης, αλλά και μετά, εδώ στην Αθήνα.
Η μεγαλύτερη φιλοφρόνηση που μου είχε κάνει, το έχω ξαναγράψει αυτό, είναι που ήρθε με τον Ταχτσή στο «Αχ, Μαρία» στα Εξάρχεια, με χαρά αλλά και αγωνία κι οι δυο τους να παρακολουθήσουν την πρώτη παράσταση τριών Μιμιάμβων του Ηρώνδα, που είχα με τον Στέφανο Κουμανούδη μεταφράσει και τους σκηνοθετήσαμε εκεί με τον Διονύση Σαββόπουλο.

Ο Σαββόπουλος έχει διηγηθεί από τη δική του πλευρά που ανεβήκαμε οι τρεις μας με τον Γιώργο Μανιώτη να τον δούμε στο Σισμανόγλειο, λίγο πριν φύγει.

Εγώ θυμάμαι πως όταν μας είδε, με πρόσωπο άτακτου παιδιού μας κάλεσε να πάμε πιο κοντά να μας πει: ―Ήρθε η τηλεόραση πριν λίγο εδώ, κι ο διευθυντής της κλινικής τους ενημέρωσε πως έχουνε κι έναν μάλλον διάσημο, εμένα, εδώ, αν ήθελαν να τους μιλήσω. Και τους έφερε στο δωμάτιο να τους πω τις …εντυπώσεις μου από το νοσοκομείο. Τι να τους έλεγα; «Καθαρό μου φαίνεται», τους είπα.

Φράση για τη συνέχεια κωμικοτραγική, τραγικότατη μάλλον, γιατί ο Γιώργος Ιωάννου έμελλε από μια ενδονοσοκομειακή λοίμωξη εκεί να χάσει τη ζωή του.

(Τον πήρα στο τηλέφωνο την επομένη, νομίζω. Απάντησε αλλά με απίστευτη αγωνία στη φωνή: «Πονάω, πονάω πολύ», μου είπε, πρόλαβε να μου πει, «δεν μπορώ να σου μιλήσω άλλο, Σωτήρη»).

Η πραγματικότητα είχε γι’ άλλη μια φορά ξεπεράσει εύκολα τη φαντασία. 

Όπως στο έργο του.

^{_{(Από το ανέκδοτο βιβλίο «Νουάρ Στιγμές» )}}

Το κείμενο του Διονύση Σαββόπουλου για ‘κείνες τις μέρες:
https://anemourion.blogspot.co...