Θυμάμαι ή προσπαθώ να θυμηθώ ένα αγόρι 20 ετών που μιλούσε σαν να ήταν 40, του οποίου οι αδιαπραγμάτευτες ενασχολήσεις ήταν η λογοτεχνία και τα χαρτιά. Μαζί εντέλει πορευτήκαμε και χωρίς να το καταλάβω, αυτό το αγόρι έγινε ένας άνδρας  55 ετών, που αισθανόταν πολλές φορές σαν να ήταν 20. Λάτρευε τον Léo Ferré και τον Charles Trenet, τον συγκινούσε αφάνταστα ο Βέγγος, άκουγε τον Σπύρο Ζαγοραίο και αγαπούσε τους φίλους του λογοτέχνες, ηθοποιούς και όσους είχε κρατήσει από παιδί. Με τους τελευταίους, με ξάφνιαζε όσο μεγάλωνε γιατί έκανε πράγματα που δε συνήθιζε αλλά τα χαιρόταν σαν μικρό παιδί. Αυτά τα 36 χρόνια που περάσαμε είναι πολλά αλλά, ακριβώς γι' αυτό, δε φτάνουν. Η τελευταία του βόλτα μέσα σε ένα ταξί μας ξάφνιασε οριστικά.