Στου Απότσου, πριν αποκτήσει λευκά τραπεζομάντιλα και αλλάξει όνομα, βρισκόμασταν με τον Γιάννη Βαρβέρη σχεδόν κάθε φορά που περνούσα από την Αθήνα. «Καλό μεσημέρι, κύριε πρέσβη» και αντίστοιχοι χαιρετισμοί ανέκοπταν τα πιρούνια, καθώς ήταν γνωστό άντρο συνταξιούχων διπλωματικών ιδίως. Επρόκειτο για συνεχείς διακοπές, αλλά εξίσου μικρές όσο και οι κεφτέδες, που αποτελούσαν σταθερή παραγγελία, ενώ η ευγένεια των αντιφωνήσεων δεν επέτρεπε σε κάποιον άλλον να καθίσει στο τραπέζι μαζί μας. Τα σημεία στα οποία έτσι κοβόταν ο λόγος των δύο καθισμένων, μέχρι να προχωρήσει σε άλλο τραπέζι ο όρθιος που μόλις είχε μπει, αντιστοιχούσε με σημεία στα οποία καλό είναι να κόβεται ο στίχος, αν δεν θέλει να πεζολογεί πλαδαρός.

Καθώς δεν θα ήταν εύκολο να έρθει στη Νέα Υόρκη, ενώ εγώ ερχόμουν στην Αθήνα, δεν ήταν δυνατόν να με κερνά στον τόπο του κι εγώ στον δικό μου. Πληρώναμε τον λογαριασμό εναλλάξ. Μια μέρα αναρωτηθήκαμε μήπως η σιωπηλή αυτή συμφωνία ταυτιζόταν με αποδοχή ξένων τρόπων που σε κάνουν να βαρεθείς, όπως οι παγιωμένες διατυπώσεις στην ποίηση, τόσο στον ελεύθερο όσο και στον ανελεύθερο στίχο. Μήπως χρειαζόταν να δώσουμε μια παράσταση πατριωτικής έξαρσης παριστάνοντας ότι μαλώνουμε για το ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό; Ή, αντιθέτως, υποχρέωση κάθε γενιάς, εντός και εκτός λογοτεχνίας, είναι να αντιστρέψει όσα θεωρούνται δεδομένα; Μήπως να κάναμε ότι μαλώνουμε λέγοντας ότι ο άλλος πρέπει να πληρώσει; Ποτέ δεν μπήκε σε εφαρμογή το σχέδιο, όπως και άλλα, στα οποία περιλαμβανόταν έκδοση ανθολογίας με τα χειρότερα ποιήματα που έχουν γραφεί από τότε που επινοήθηκαν τα ελληνικά.

Διαρκώς η ποίηση είναι ένας τρόπος να διασκεδάζεις τον θάνατο, που έτσι περνά καλά μαζί σου. Κάποια στιγμή όμως κι αυτός βαριέται να περνά καλά. Το τηγάνι σταματά να ψήνει κεφτέδες.