^{ΚΑΛΕ ΜΟΥ ΦΙΛΕ…}

Το πόσο σ’ αγαπούσα, Εσύ το ξέρεις,
φιλέρημε, γλυκέ μου φίλε· κι όμως
προτού το καλοκαίρι να μου φέρεις,
πώς να το ειπώ; Μας χώρισεν ο δρόμος.

Τα μάτια σου χαθήκαν από μπρος μου
κι έμεινα μόνος, δίχως τη φωνή σου,
ω θεία στιγμή, από τις χαρές του κόσμου,
πιο δυνατή κι από του παραδείσου!

Θα σε ζητήσω πάλι — ω, πώς το ξέρω!—
Έφτασα, θα σου πω, αδερφέ μου, γύρνα!
Έχω στον κόρφο βάλει να σου φέρω
χρυσό, γαλήνη, λίβανο και σμύρνα.

Στο δρόμο Σου θα ’ρθω να καθαρίσω
τις λάσπες, τα νερά και τις αγριάδες,
τα μάτια σου όμως πώς να τ’ αντικρίσω;
Της Γαλιλαίας τ’ αξίζαν οι ψαράδες.

Την αγκαλιά, Πατέρα, πάλι ανοίγεις,
κι εσύ, γλυκέ αδερφέ, που θα δακρύσεις
καλέ μου φίλε, πια ποτέ μη φύγεις.
Ω! Κύριε, συ δε θα με τιμωρήσεις;