Στο μεγάλο συνέδριο για τον Έντβαρ Μουνκ
ειπώθηκαν και πάλι πολλές απόψεις
για την «Κραυγή».

Ακόνισαν τα ξίφη τους οι ειδικοί,
χωρίστηκαν σε στρατόπεδα οι επαΐοντες,
άστραψαν και βρόντησαν οι ειδήμονες.

Το βράδυ μετά το συνέδριο,
στο βάθος μιας μικρής ταβέρνας,
ένας νεαρός σερβιτόρος είπε σε γνωστό ιστορικό τέχνης
την ακόλουθη ιστορία.

«Ο προπάππος μου τον είχε γνωρίσει τον Μουνκ.
Ήταν τότε δεκαεπτά-δεκαοκτώ χρονών
και παραθέριζε στο χωριό.
Ήταν το καλοκαίρι που μια γυναίκα ντυμένη στα μαύρα
έβγαινε κάθε μέρα στους δρόμους
μόλις ανέτελλε ο ήλιος
και φώναζε:
‘’’Οχι τον ήλιο!‘’»

Όποιος περνά αργά τη νύχτα
κάτω από το σπίτι
του πάστορα Μάντερς
θα παρατηρήσει
ένα φωτισμένο παράθυρο.

Δε θα δει όμως τον πάστορα
να τραβά με προσοχή από την βιβλιοθήκη
τους βίους των αγίων
για να βρει μια δεύτερη σειρά βιβλίων
και να ριχτεί με τα μούτρα
στη μελέτη
προσπαθώντας να καταλάβει
τι τέλος πάντων ήθελαν
αυτές
οι Μποβαρύ και οι Καρένινες
και οι Γκραντέ και οι Ρακέν.

Έβρεχε στα εγκαίνια του «Οίκου του ναύτη».
Και, καθώς πήγε να φιλήσει το χέρι του παπά,
το ξύλινο ποδάρι του γλίστρησε σε μια πέτρα
έπεσε,
θρύψαλα το κρανίο.
Και ο οίκος ρημαδιό, πριν καν ανοίξει.