Μπορεί να διαβαστεί με τη σειρά που γράφτηκε ακολουθώντας τα νούμερα (1),(2)…(5) και αργότερα Ι, ΙΙ..V ή όπως παρουσιάζεται. Τι σημασία έχει;

——————

(1)

Πέμπτη 5 Νοεμβρίου

Σήμερα έχει ήλιο. Είναι η πρώτη μέρα που γράφω ημερολόγιο. Δεν ξέρω τι νόημα έχει αλλά είπα να κάνω κάτι διαφορετικό από ό,τι συνήθως, να σπάσω λίγο τη ρουτίνα της καθημερινότητας. Ίσως οι σκέψεις μου, αυτά που γράφω σήμερα με βοηθήσουν στο μέλλον. Άλλωστε τι είναι ο άνθρωπος αν όχι οι αναμνήσεις του; Ξύπνησα αφού είχε χτυπήσει το ξυπνητήρι. Δεν πρόλαβα να πιώ ούτε καφέ γιατί έπρεπε να τρέξω να μη χάσω το τρένο. Τώρα νιώθω τα μάτια μου κουρασμένα. Δυσκολεύτηκα πολύ να κοιμηθώ. Νομίζω ότι το παθαίνω συχνά τους τελευταίους μήνες. Μάλλον πρέπει να μην τρώω τόσο αργά το βράδυ. Αλλά και πάλι, πότε να τρώω; Αφού γυρνάω στο σπίτι αργά. Μαγειρεύω, τρώω και κοιμάμαι.

Ι

Περίμενε όπως κάθε πρωί το τρένο των 8. Συνήθως ήταν γεμάτο κόσμο και προσπαθούσε με το που έφτανε να μπει γρήγορα για να προλάβει μία θέση με παράθυρο, να βγάλει από την τσάντα του το ημερολόγιό του και να αρχίσει να γράφει τις σκέψεις του κοιτώντας έξω. Σπάνια κοιτούσε τους γύρω του. Ένιωθε άβολα, ένιωθε ότι παραβιάζει την ιδιωτικότητά τους, δεν διασταύρωνε ποτέ το βλέμμα του με κάποιον άλλο επιβάτη. Η ώρα που περνούσε στο τρένο γράφοντας τις σκέψεις του, ήταν γι’ αυτόν η καλύτερη στιγμή της ημέρας.

(2)

Έφτασα στο γραφείο τρέχοντας. Νομίζω ότι χάζεψα λίγο παραπάνω στη διαδρομή από τον σταθμό του τρένου μέχρι το γραφείο, αλλιώς πως εξηγείται το ότι συνήθως χτυπάω την κάρτα μου στις 9 ακριβώς ενώ σήμερα τη χτύπησα στις 9:09; Μπορεί βέβαια να μην φταίω εγώ και να άργησε το τρένο. Συμβαίνουν κι αυτά, κάτι απρόοπτο μπορεί να συμβεί στον καθένα.

ΙΙ

Το τρένο ήταν ασυνήθιστα άδειο για Δευτέρα. Στο πίσω του μέρος δεν υπήρχε κανείς. Κάθισε αναπαυτικά στη θέση του, κοίταξε λίγο έξω από το παράθυρο και ξεκίνησε να γράφει. Κάποιος πέρασε τρέχοντας στο διάδρομο και μπήκε στο επόμενο βαγόνι. Ακούστηκε ένας κρότος σαν κάτι να του έπεσε. Σήκωσε τα μάτια του από το ημερολόγιο, αλλά δεν πρόλαβε να δει το πρόσωπο του ξένου. Κοιτώντας στο πάτωμα είδε ένα βιβλίο. Σηκώθηκε και το πήρε στα χέρια του. Ήταν ένα παλιό τετράδιο με δερμάτινο εξώφυλλο. Μάζεψε τα πράγματά του γρήγορα και χωρίς να ανοίξει το τετράδιο μπήκε στο επόμενο βαγόνι ψάχνοντας τον βιαστικό ξένο για να του επιστρέψει το τετράδιό του. Έφτασε μέχρι το τελευταίο βαγόνι αλλά δεν συνάντησε κανέναν. Ήταν μόνος.

(3)

Είχα αρκετή δουλειά σήμερα. Έρχονταν e-mail κάθε πέντε λεπτά. Πως πέρασε το πρωινό ούτε που το κατάλαβα. Απαντούσα σε όλα τα e-mail και δεν πρόλαβα να κάνω τίποτα καινούριο, δεν διάβασα ούτε τα έγγραφα που έπρεπε να ελέγξω ούτε ξεκίνησα το νέο πρότζεκτ. Ίσως θα έπρεπε να δουλέψω υπερωρίες σήμερα, δύο ώρες παραπάνω, για να ξεκινήσω τουλάχιστον κάτι. Με αγχώνει το γεγονός ότι οι συνάδελφοι μου μπορεί να νομίζουν ότι δεν δουλεύω αρκετά. Βέβαια με αγχώνει και το ότι δεν πηγαίνω συχνά για καφέ ή φαγητό μαζί τους, ίσως θεωρούν ότι δεν τους συμπαθώ, αλλά δεν θέλω και να φαίνεται ότι χάνω χρόνο σε διαλείμματα. Τέλος του μήνα θα έρθει και ο μάνατζερ με τις καμπύλες παραγωγικότητας και τους στόχους και θα πρέπει πάλι να εξηγώ για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου.

ΙΙΙ

Άνοιξε τότε το τετράδιο ελπίζοντας να βρει τα στοιχεία του ιδιοκτήτη του. Δεν είδε κάποιο όνομα γραμμένο οπότε άρχισε να διαβάζει το περιεχόμενο. Ήταν ένα ημερολόγιο. Τα γράμματα του θύμισαν τα δικά του.

Είμαι λοιπόν στο σωστό τρένο. Είναι σίγουρα αυτό γιατί είμαι μόνος. Ήρθα εδώ για να βρω τις χαμένες μου αναμνήσεις. Πάει καιρός που τις αναζητώ για να προχωρήσω παρακάτω. Όλα τα τρένα έχουν μία αρχή κι έναν προορισμό. Κάνουν το ίδιο δρομολόγιο κάθε μέρα ξανά και ξανά. Επιβιβαζόμαστε σε μία στάση και κατεβαίνουμε σε κάποια άλλη. Το τρένο όμως ποτέ δεν μας περιμένει. Εμείς πρέπει να είμαστε στην ώρα μας, να το προλάβουμε, αλλιώς θα το χάσουμε. Έχασα πολλά τρένα στη ζωή μου. Δεν υπάρχει κάποιο νόημα σε όλο αυτό. Απλά φτάνει μια στιγμή, μία στάση που πρέπει να κατέβουμε. Μπορεί να ετοιμαζόμαστε χρόνια ολόκληρα για αυτή τη στιγμή ή μπορεί να συμβεί απροσδόκητα. Κι αν δεν το κάνουμε μόνοι μας, αν καβαλήσουμε το τρένο, ξεχαστούμε και δεν κατέβουμε, θα έρθει κάποιος βίαια να μας πετάξει έξω. Γιατί μπορεί να μην έχουμε εισιτήριο για την επόμενη στάση. Έτσι λοιπόν, μετά από τόσα χρόνια το κατάλαβα. Το τρένο ακολουθεί πάντα την ίδια σταθερή πορεία, με την ίδια ταχύτητα προς τα μπροστά. Εμείς είμαστε αυτοί που αλλάζουμε, που αργούμε, που ξεχνάμε.

(4)

Έξω νύχτωσε, δεν πρόλαβα να χαρώ τον ήλιο και αύριο πάλι θα βρέχει. Αποφάσισα ότι ήταν ήδη πολύ αργά και έπρεπε να γυρίσω σπίτι. Ευτυχώς που η διαδρομή με το τρένο είναι μεγάλη κι έτσι έχω χρόνο να γράφω τις σκέψεις μου και να αφιερώνω και λίγο χρόνο σε μένα. Υπάρχουν φορές που αναρωτιέμαι για τις επιλογές μου. Νιώθω ότι η ζωή μας είναι μικρή, αλλά έχω ανάγκη τη σιγουριά και την ασφάλεια που μου προσφέρει η εργασία μου. Οι αλλαγές με φοβίζουν. Δημιουργούν αβεβαιότητα. Δεν πειράζει, καλύτερα να μείνω σε μια σταθερή και σίγουρη δουλειά με λίγα χρήματα κι ας δουλεύω όλη μέρα. Είμαι πραγματικά πολύ τυχερός που έχω δουλειά σε αυτούς τους αβέβαιους καιρούς. Τα χρήματα δεν αγοράζουν την ευτυχία, αγοράζουν πάντως την ελευθερία. Μπορώ να μένω μόνος μου και να είμαι ανεξάρτητος. Δεν είναι αυτό σημαντικό; Ίσως του χρόνου στα γενέθλιά μου, αν όλα πάνε καλά, να καταφέρω να κάνω αυτό το ταξίδι στο εξωτερικό. Η ζωή μας είναι στιγμές, δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

ΙV

Αποφάσισα λοιπόν να μείνω μέσα στο τρένο μέχρι το τέλος. Δεν θα με πετάξει κανείς έξω. Μόνος θα κατέβω αφού πρώτα το τρένο φτάσει στον τελικό προορισμό του και γυρίσει πάλι πίσω. Θέλω να βρω τις χαμένες μου αναμνήσεις. Τις έχω ανάγκη. Είναι ό,τι μου έχει απομείνει. Είναι ό,τι παίρνω μαζί μου σε αυτό το μοναχικό ταξίδι. Είμαι σίγουρος, το τρένο όπως πάει μπροστά, μπορεί να γυρίσει και πίσω, έτσι κι εγώ μπορώ να ταξιδέψω πίσω στις αναμνήσεις μου. Θέλω να θυμηθώ κάτι. Έστω κάτι μικρό. Προσπαθώ να θυμηθώ μια αίσθηση, μια μυρωδιά, ένα πρόσωπο, ένα τοπίο, αλλά δεν μπορώ. Όλα μοιάζουν θολά, μάταια. Επαναλαμβανόμενα. Γιατί να είναι τόσο δύσκολο; Δεν λένε πως αυτές τις στιγμές η ζωή περνάει μπροστά από τα μάτια σου; Θέλω να θυμηθώ μια ευχάριστη ανάμνηση. Αυτό ζητάω μόνο. Μια ευχάριστη ανάμνηση για το δρόμο.

Ίσως αυτό το καλοκαίρι που ήμασταν 20 χρονών. Ίσως αυτή να είναι η ανάμνηση που ψάχνω. Όταν μεθύσαμε και μετά με φίλησε κάτω από τα αστέρια. Και το φιλί της είχε την πιο γλυκιά γεύση του κόσμου και η ευτυχία με πλημμύρισε. Κι έκλεισα τα μάτια μου και μεθυσμένος από έρωτα είπα να μείνουμε για πάντα έτσι. Ή ας πέθαινα αμέσως, δεν με ένοιαζε. Αυτό ήταν λοιπόν; Εγώ είμαι αυτός; Είμαι ο ίδιος άνθρωπος; Είναι σωστή η ανάμνησή μου, την έζησα εγώ; Ή δεν υπήρξε ποτέ; Έχω αρχίσει και τα χάνω. Τι απέγινε αυτός ο νέος, ο ερωτευμένος, ο δυνατός που η καρδιά του κάποτε χτυπούσε δυνατά; Δεν τον γνωρίζω πλέον. Από τις άπειρες δυνατότητες, τις άπειρες ζωές που θα μπορούσα να έχω ζήσει, δεν θυμάμαι τίποτα άλλο. Τώρα βρέθηκα εδώ, γέρος, κουρασμένος, μόνος, άρρωστος, να χάνω πάντα το τρένο. Τι ασήκωτο βάρος είναι αυτό που βαραίνει την καρδιά μου; Τι αιώνια αγωνία; Η ανάμνηση δεν με κάνει να χαίρομαι που κάποτε την έζησα. Με κάνει να αγανακτώ που την άφησα να σβήσει, που ξοδεύτηκα έτσι τόσα χρόνια. Τι απέγινε όλη μου η ζωή; Που την έχασα; Τι σημασία έχει τώρα πια…

(5)

Έφτασα σπίτι μετά τις 9 το βράδυ. Έφαγα ένα τοστ, ένιωθα πολύ κουρασμένος για να μαγειρέψω. Χάζεψα λίγο στην τηλεόραση κι έκανα μπάνιο. Έπεσα για ύπνο στις 11 ακριβώς. Τώρα είναι 2 και δεν με έχει πάρει ακόμα ο ύπνος. Στριφογυρίζω στο κρεβάτι μου ανήσυχος και τα μάτια μου δεν κλείνουν. Ίσως είναι η υπερένταση από τη δουλειά. Σκέφτηκα ότι αν γράψω τις σκέψεις μου, αυτές θα βγουν από μέσα μου και το βάρος θα φύγει. Νιώθω ήδη καλύτερα. Οι λέξεις στο χαρτί μοιάζουν λυτρωτικές. Μάλλον θα το καθιερώσω, θα γράφω κάθε μέρα στο τρένο και κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ τις σκέψεις μου, τους φόβους μου τα συναισθήματά μου. Ίσως και τα όνειρά μου για το μέλλον. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να ξεχνιέσαι, να αδειάζεις. Θα γράφω μέχρι να μη χρειάζεται πια να γράφω.

V

Κάπου εκεί το σημείωμα τελείωνε. Οι υπόλοιπες σελίδες ήταν άδειες. Το τρένο σταμάτησε απότομα κάπου στη μέση. Δεν είχε φτάσει ακόμα στον επόμενο σταθμό. Ένιωσε ένα βάρος να βαραίνει την καρδιά του. Και μια αιώνια αγωνία. Σκέφτηκε ότι ήταν η πρώτη φορά που θα αργούσε στη δουλειά του. Ίσως να έμενε μέσα στο τρένο μέχρι τον τελικό προορισμό. Ίσως κατέβαινε και στην επόμενη στάση. Τι σημασία είχε;