Είναι κάποιες φορές στη ζωή που αναπολείς, που φέρνεις στο παρόν στιγμές, καταστάσεις, ανθρώπους. Και όταν πρόκειται για ανθρώπους, είναι δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ συνεργασίας και σχέσης καθώς μπλέκονται αυτά τα δύο και δημιουργείται μια θολή εικόνα.
Όχι όμως σε σχέση με τον Γιώργο Πάτσα. Γνωριστήκαμε πριν από 22 χρόνια και συνεργαστήκαμε πολλές φορές. Εκείνος σπουδαίος ήδη σκηνογράφος-ενδυματολόγος, κι εγώ ένας απλός υπεύθυνος φροντιστηρίου στο Εθνικό Θέατρο.
Ήταν πάντα απίστευτα οργανωμένος. Όλα τα αντικείμενα σχεδιασμένα με ακρίβεια και πλάι οι εναλλακτικές τους. Πάντα μάθαινα από κείνον, πάντα τον άκουγα με προσοχή μην τυχόν και χάσω κάτι, γιατί πίστευα πως ό,τι άκουγα από το στόμα του θα ήταν πολύτιμο· και ήταν.
Δεν ήταν όμως απλώς κορυφαίος στη δουλειά του· η ηπιότητα και η ποιότητα του χαρακτήρα του ξεπερνούσαν αυτή την ιδιότητά του. Μπορούσε και άγγιζε την καρδιά του καθενός απο μας (όσων συνεργαζόμασταν μαζί του), στην προετοιμασία ενός έργου. Κάτι σπουδαίο και σπάνιο. Στο άκουσμα του ονόματός του, γνωρίζαμε εκ των προτέρων ότι η συνεργασία μαζί του θα είναι απαιτητική αλλά και εύκολη, γιατί θα γινόταν χωρίς εντάσεις, ξεσπάσματα, ιδιοτροπίες.
Βγαίναμε στην αγορά ή αναζητούσαμε αντικείμενα στο φροντιστήριο του θεάτρου και ρωτούσε πάντα τη γνώμη μου. Με περιέβαλε με αγάπη, με εκτίμηση και μ΄έναν σεβασμό που δεν έχω ξανασυναντήσει στη δουλειά μου.
Θα τον έχω πάντα στην καρδιά μου.