Το ποίημα δεν άντεξε.
Σκάλωσε -όχι στις λέξεις,
όχι στα γράμματα ούτε στη μετρική
ή την προσωδία.
Στις αδέξιες συναναστροφές
στα λογοτεχνικά σαλόνια
στον ίσκιο των προσκυνητών
την τελευταία της άφησε πνοή.

Ή ίσως όχι-
Αντέχει και στα τόσα πισώπλατα χτυπήματα
ανθίζει
ομιλεί
κάτω από δέντρα
μέσα σε φωλιές
τις νύχτες

στα όνειρά μας.

Μία γυναίκα με βλέμμα κουρασμένο
στήνει τραπέζι
ποτήρια, μαχαιροπίρουνα τοποθετεί-
στη μέση ένα βάζο με λουλούδια νεκρά.
Στρώνει το ίδιο τραπέζι δώδεκα χρόνια,
δυο καρέκλες
η σούπα αχνίζει
το ψάρι χωρίς λέπια
και ένα κερί στο πάτωμα
λιώνει

Η ίδια γυναίκα
με την ίδια πάντα κυρτή στάση
στρώνει τραπέζι
φτιάχνει το σκηνικό
για ένα γεύμα
που ο οικοδεσπότης
δεν την καλεί.

Κάπου έγραψα ένα ποίημα,
ανάμεσα σε υπογεγραμμένες
και φωνήεντα βραχύχρονα (όπως εσύ και εγώ μαζί) .
Μετά ήρθε ένας συλλογισμός,
επαγωγικός, παραγωγικός,(τι σημασία έχει;)
και σύνταξη παθητική
(όπως παθητικά αφέθηκα σε σένα).
Κάπου ενδιάμεσα ένα κλάμα παιδιού
κι η χύτρα να ξεφυσάει σαν μανιασμένη.

Πού έγραψα το ποίημα δεν ξέρω.
Το έχασα ανάμεσα στης μέρας το χαμό.
Ίσως έτσι καλύτερα να είναι. Όταν το βρω
(κάποια στιγμή ανυποψίαστη)
τα δυο γλυκά σου χείλη θυμηθώ.

Να με περιμένεις
πριν το ρολόι χτυπήσει τρεις.
Θα προσποιηθώ πως έρχομαι.
Θα φορέσω το αγαπημένο σου φόρεμα
δεν θα βάλω κραγιόν.
Θα είμαι αυτή που θέλησες να είμαι.
Χωρίς στολίδια,
χωρίς ψιμύθια. Αληθινή,
όπως εσύ νομίζεις. (Μα μέσα μου είναι η αλήθεια ).
Ο χρόνος θα περνά
κι εγώ θα υπολογίζω τη διαδρομή
για να φτάσω με ακρίβεια δευτερολέπτου. Εξάλλου πρέπει να υπολογίσω
και τα αδιάκριτα βλέμματα.
Λίγο πριν φτάσω σπίτι
θα χρειαστεί να πατήσω στις μύτες των ποδιών,
η μάνα σου θα ξαγρυπνά στον πάνω όροφο κι εσύ φοβάσαι να με συναντήσει.
Κοιτώντας γύρω επιφυλακτικά
θα με τραβήξεις μέσα.
Το δωμάτιο γεμάτο παρελθόν.
Ούτε παρόν ούτε μέλλον.
Θα νιώσω να με πνίγει η ανωνυμία του φιλιού.
Στυφό σαν τα όνειρά μας.
Ύστερα θα ανοίξω την πόρτα
και θα πέσω στο κενό.

Γλίστρησα αδέξια στο παρμπρίζ
πίσω μου ο ήχος εκκωφαντικός
μέσα μας χάος και σιωπή.
Καλύτερα να κοιτάζουμε μπροστά.
Ο δρόμος είναι πάντα δρόμος-
η άσφαλτος έχει τους δικούς της κανόνες
κι εμείς μόνο ένα δίπλωμα βραχείας θητείας.
Άνθρωποι τρέχουν, δεν ακούν.
Φωνές πνιχτές, σκόνη που πέφτει στα όνειρά μας.
Όχι, δεν χτύπησε κανείς.
Μονάχα που αυτές οι ατυχείς στιγμές μείναν
να επιβεβαιώνουν την ύπαρξή μας