Γνώρισα τον Γιώργο το 1977, στη Θεσσαλονίκη· μας σύστησε ο Τάκης Κάσσης, θεατρώνης της εποχής στη πόλη του βορρά. Ο Γιώργος νεαρός σκηνογράφος που είχε μόλις ανοίξει τα φτερά του, εγώ παιδαρέλι του κερατά.
Γίναμε φίλοι, ΦΙΛΟΙ λέω, όπως το έλεγε η καρδιά και όχι τα βιβλία. Πιστός φίλος σε όλη την υπόλοιπη ζωή, σαρανταένα χρόνια, γεμάτα, γεμάτα επιτυχίες, πόνους, πίκρες, διακρίσεις, αλκοόλ, Επιδαύρους και καθολική αναγνώριση για τον μοναδικό αυτόν Καλλιτέχνη.
Ο Γιώργος ο Πάτσας ήταν καλλιτέχνης, ήταν Άνθρωπος, ήταν Φίλος, ήταν Πιστός αλλά κυρίως ήταν Σεμνός. Δίπλα του έμαθα πολλά, με δίδασκε ήθος!
Ποτέ δεν με πρόδωσε· ο Γιώργος με έβαλε στη θέση του στη Λυρική Σκηνή όπου, μέχρι τότε, έκανε αυτός τις αφίσες και τα προγράμματα, ο Γιώργος με έβαλε στο Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου, στο Εθνικό, στον Κουν, στον Τερζόπουλο και σε τόσα άλλα.
Πως θα μπορούσα να ανταποδώσω; Και όταν το προσπαθούσα, κέρδιζα!
Το 1995 τού έβγαλα το βιβλίο Σκηνικά - Κοστούμια· πήγαμε μαζί στην Πράγα, στη Διεθνή Έκθεση Σκηνογραφίας, την Prague Quadrennial '95· η έκδοση κέρδισε βραβείο κι εγώ αναγνωρίστηκα ως εκδότης.
Το 2005 ο Γιώργος συμπλήρωσε 40 χρόνια στο θέατρο και 400 παραστάσεις στις οποίες είχε δουλέψει σκηνικά και κοστούμια! Αποφασίσαμε να βγάλουμε μια μνημειακή έκδοση και το κάναμε! Το λεύκωμα Ο ήχος του άδειου χώρου αποτύπωσε όλο το έργο του.
Το 2015 βάλαμε στόχο να βγάλουμε έναν συμπληρωματικό τόμο για τα δέκα χρόνια που μεσολάβησαν από τον προηγούμενο. Ξεκίνησε με ενθουσιασμό να μαζεύει υλικό, να σχεδιάζει με πάθος – άλλες εκατό τόσες παραστάσεις είχαν προστεθεί στο ενεργητικό του. Δεν προλάβαμε γιατί έπρεπε να δουλέψει το βιβλίο του Σπύρου Ευαγγελάτου που είχε φύγει έναν χρόνο πριν.
Ελπίζω να υπάρχει το προκασέ που είχε κάνει ο Γιώργος· κάποια στιγμή πρέπει να το ολοκληρώσουμε· το περιμένει ο φίλος μου.
Ένα μικρό ανέκδοτο ίσως αποτυπώσει καλύτερα την προσωπικότητά του: κάποια στιγμή θέλησε να μου χαρίσει κάποιο έργο του. Επέμενε, με τα πολλά διάλεξα ένα από τον Οδυσσεβάχ της Ξένιας Καλογεροπούλου που είχε ανεβάσει το 1981, φυσικά δεν το είχε, είχαν περάσει τριάντα χρόνια, στεναχωρήθηκε· μετά από δέκα μέρες μού έφερε ένα αντίγραφό του· έκατσε το θηρίο και το ξανάκανε  –ίδιο– και μην πω, καλύτερο!