Είμαστε απαρχής του επάνω χρόνου
μια μουσική αιώρηση
μεταξύ της πιο απροσδόκητης
πνευστής ελευθερίας
και της ομοβροντίας των φόβων μας.

Είπαμε κάποτε στο Τέρας
τη λέξη ανέφικτο
–ή μήπως τού είπαμε, τη λέξη εφικτό;–
και τράνταξαν απ’ το γέλιο του
όλα τα παλάτια
κι οι παράγκες
της χλωμής μας πολιτείας.

Τού απευθύναμε και τη λέξη
ελπίδα
για να αναποδογυρίσουν
στο ανοιγόκλειμα μιας μόλις αναπνοής
τα πηγάδια χωρίς νερό
κι άπαντα τα πολύτιμα πετράδια
δίχως αξία
ή έστω κάποιο νόθο λούσο.

Κι όταν με τα πολλά
σαν ψαλμός ή σαν εξομολόγηση
–θα την έλεγες εξομολόγηση
σχεδόν ερωτική–
τού μηνύσαμε
τη λέξη Άνθρωπος
–όπως τότε, στα έλη της αρχαίας Θήβας–
έγινε μεμιάς
ολάκερο Τέρας
–ποιος θα περίμενε στα χρόνια μας,
αλήθεια–
μόνον πέτρα και σιωπή

μόνον σιωπή και πέτρα.

Μήπως επειδή
έτσι τάχα ηχεί
η ακριβής του φύση;

Ή έτσι είναι
συλλαβή προς συλλαβή
και το ίδιο
τ’ όνομά του;

«Ημέρα μπαίνει, ημέρα βγαίνει
και νιώθω το φως χλωμό
μες στην απραξία.

Φαγώθηκε το βιός μου
σε δαύτο το μπουντρούμι
κι όλες τις χαρές και τις θυσίες
του ξεσηκωμού μας
τις τηρώ βουλιαγμένες
μες στις πέτρες
που με κρατούνε
ακούνητο θεριό.

Πάει κι ο Παναγιωτάκης μου
–απ’ τους δικούς μας–
και ήταν σαν να έμπηξαν
στα δικά μου σπλάχνα
την προδότρα σφαίρα.

Γιατί τα συλλογίζομαι όλα τούτα
αφού στ’ αλήθεια διπλώνω απ’ την βουβαμάρα
και την αγρύπνια;

Μα πώς να κλείσω μάτι και φωνή
με τον Μπραΐμη ν’ αλωνίζει πα’ στην γη μας…»

Συγκλονισμένοι διαβάσαμε
τους πηχυαίους τίτλους των ειδήσεων:
«Δημιουργήθηκε το τρίτο μάτι
της ανθρωπότητας…
…το τρίτο χέρι
…το τρίτο πόδι!»
Και τα σχόλια σωρό,
ποικίλα παρά την ενστικτώδη
καταγωγή τους:
«Γενναιόδωρος ο Εικοστός Αιώνας»
«Καινοτόμος»
«Πρωτεϊκός»…

Πώς αλλιώς
καθότι πράγματι
έχουμε πια κληροδοτήσει
κι εμείς οι πρώην δίποδοι
αλλά και σύσσωμος
ο τοσοδούλης μας πλανήτης
τρίτο μάτι
τρίτο χέρι
τρίτο πόδι.

Λέγεται Τσερνόμπιλ,
Άουσβιτς,
Λέγεται Ενόλα Γκέι.