Πλαγιάζεις με νοερές
αξιώσεις μιας
ζωής παραμυθένιας
και για 'μάς εκκρεμούν αποστάσεις
μετρήσιμες με μίλια
και χωριστούς οργασμούς

Μα ξυπνάς μαζί μου
κι εγώ, αγία μου,
γίνομαι δίστιχο με γιασεμιά
και Άνοιξες
γιατί δεν αντέχω
να φανταστώ το πέρας αυτής της
μακροσκελούς ακολουθίας
τυχαίων θαυμάτων

που με κάνουν κάθε πρωί
που ξυπνάω
να μην πιστεύω την τύχη μου

--------------------------

Καλά, έλα απόψε
να διεκπεραιώσουμε τη μοναξιά μας
και γινόμαστε αύριο φως

--------------------------

Πριν από σένα είχα σάρκα
πεινασμένη·
τώρα έχω σώμα που διψάει

--------------------------

Ας μιλήσουμε επιτέλους
για δάκτυλα
και για στόματα,
που γλείφουν μνήμες
απ’τους τοίχους.

Τριγύρω η μυστηριακή ετυμολογία
αντικαθίσταται απ’ το άτμητο

κι έπειτα από χιλιάδες τόνους
καλλιεργημένου σιταριού

δεν ξέρω αν σ’ αγαπώ ανθρωπινά
ή σαν μια πιο τυχερά δομημένη σάρκα
φωλιάζω στην ακλόνητη πηγαία αλήθεια
του ενστίκτου μου

να ξοδέψω όλη την γνώση του θανάτου
στο να πλαγιάζω δίπλα σου

Τώρα που οι νομισματικές ενώσεις
οι διεθνείς εμπορικές αλυσίδες,

τ' αζάλιστα παραγωγικά πρωινά
τα δημιουργικά κυριακάτικα απογεύματα,

οι κέτο διατροφές
τα γυμναστήρια
και τα εγχειρίδια αυτοβελτίωσης,

έχουν νικήσει τον ρομαντισμό
κατά κράτος -αστικό-

Πώς να σου πω,
χωρίς να κινδυνέψει
η σύγχρονη αυτάρκεια του ατόμου μου,

πως κάθε που σ' αποχωρίζομαι
ρημάζω;