Όταν ξύπνησα το πρωί
είχες φύγει.

Έτσι γίνεται κάθε φορά.

Ακουμπάς στο μέτωπο τα χείλη σου
σχισμένα από τις θάλασσες που περνάς
για να ‘ρθεις ουράνιος
και να επιστρέψεις ένα κομμάτι σάρκα
πάντα απών.

Εκεί ξεβράστηκε το πτώμα της Οφηλίας:
κάτω από τις ρίζες των δέντρων,
μεταξύ μαγκρόβιας βλάστησης και υδάτινων παρασίτων.

Κανείς δεν θα μπορούσε να την βρει.

Η αλμύρα της θάλασσας χάνεται στη γλυκύτητα
του ποταμού σαν μοχλός στη σχισμή του πληκτρολογίου.

Η αλαζονεία του Άμλετ πλάι στη οίηση του Κλαύδιου
που παράπεσε στο παράλογο του έρωτα.