Να σε συγκρίνω με τη μέρα τη καλοκαιριάτικη;
Πιο αγαπημένη έχεις μορφή και πιο τραβηχτική.
Άγριοι αέρηδες φυσούν
Και τα μικρά του Μάη μπουμπούκια τρέμουν,
Τα καλοκαίρια είναι μικρά,
Κάποτε λάμπει καυτερό το μάτι τ’ ουρανού,
Κάποτε η χρυσή θωριά του σκοτεινιάζει.
Έτσι και κάθε ομορφιά, ομορφιά κάποτε παύει να ΄ναι.
Από τύχη ή κι απ’ της φύσης τα γυρίσματα, μένει αστόλιστη, ξεφτίζει.
Μα το δικό σου αιώνιο καλοκαίρι ποτέ του δε θα ξεθωριάσει,
Κι ούτε θα χάσεις όποια σου δόθηκε ομορφιά.
Πως στη σκιά του ο Θάνατος σε πήρε, δε θα καυχηθεί
Στου χρόνου το αιώνιο κύλισμα σαν μεγαλώνεις.
Όσο ανασαίνει άνθρωπος και μάτια βλέπουν,
Τόσο θα ζουν και τούτοι οι στίχοι, ζωή να δίνουν
Και σ' εσένα.