^{————————————————}

^{ΑΠΟ ΤΙΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΝΙ}

^{————————————————}

Καφετέρια σε πεζόδρομο, μεσημέρι, ντάλα ο ήλιος, δυο κορίτσια με πίρσινγκ σε φρύδια, αυτάκια, χείλη, με σχισμένο τζιν, καπνίζουν, πίνουν φρέντο καπουτσίνο. Δυο κορίτσια, η Α και η Β σαν τα κρύα τα νερά. Ο κύριος Νι απολαμβάνει τον καφέ του σε παρακείμενο τραπεζάκι.
Σαν από άλλη εποχή, περνάει ο Ματσεντάλες με το καλαθάκι στο χέρι, φιστίκια αράπικα από τη μια, χλωρά αμύγδαλα από την άλλη. «Είναι άχτεν είναι μπούχτεν είναι και καραμπουζούχτεν. Τρε σhο.» Αφήνει τρία τέσσερα αμύγδαλα στο ένα τραπέζι, δύο τρία φιστίκια στο άλλο και προχωράει παρακάτω με πηδηχτά βηματάκια σαν το πουλί.

– Α:   Ρε συ, σήμερα τι κάνεις;
– Β:   Σήμερα είμαι ένα τίποτα.
– Α: Στο Πινόκιο μου κολλάει ο ντιτζέι. Χτες πήγαμε με τα παιδιά και ήρθε το γκαρσόνι και μου λέει, κοπελιά εσύ να μην πληρώσεις, τα ’χει πληρωμένα ο ντιτζέι. Ερίκο τον λένε, άκου ρε μαλάκα, Έρικ τον φωνάζουνε.
– Β:   Τι χρώμα ήταν η τσάντα σου;
– Α: Μπεζ κόκκινο, μαϊμού, από τους γύφτους. Γιατί; Μετά από λίγη ώρα με κοίταζε τον κοίταζα, με κοίταζε τον κοίταζα μετά πίναμε μαζί κάτι σφηνάκια. Και καλά, το πιο αλάνι όλης της Κυψέλης, έχει μηχανή στο έτσι, είναι και μεγάλος με Μι κεφαλαίο! Εσύ;
– Β:   Εγώ τίποτα, μένω με δύο αγόρια. Κοιμάμαι πότε με τον έναν, πότε με τον άλλον, πότε και οι τρεις μαζί.
– Α:   Άντε ρε, πάντα τέτοια και κοίτα να μη χανόμαστε.
– Β:   Τι να χαθούμε ρε, κάθε μέρα εδώ είμαστε.
– Α: Ρε συ, Λένα, καλά που το θυμήθηκα, θέλω να μου μάθεις πώς φτιάχνεται το κέικ σοκολάτα.
– Β: Α, καλά, από συνταγές άλλο τίποτα. Η Μάρια να ’ναι καλά.
– Α   Ποιά Μάρια; Η Μαρούσκα;
– Β: Η Μαρούσκα; Πας καλά, ρε συ; Αυτή δεν είναι αποκομμένη;
– Α: Α ναι, δεν την παίζουμε.
– Β: Τότε;
– Α: Πάμε Μοναστηράκι να χτυπήσουμε δυο σουβλάκια;

Ο κύριος Νι σηκώνεται, αφήνει κάτι ψιλά στο τραπέζι, μασουλάει το τελευταίο αμύγδαλο του Ματσεντάλες, πίνει μια γουλιά νερό, διώχνει τα ψίχουλα από το παντελόνι του, γυρίζει την πλάτη και απομακρύνεται.

ΒΡΕΙΤΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ Λευτέρη Ξανθόπουλου ΣΤΟΝ ΙΑΝΟ.