Oταν άκουσα τον ήχο του ρόπτρου της εξώθυρας, κοίταξα το ρολόι του τοίχου: έδειχνε μεσάνυχτα. Kαι επειδή οι δύο βελόνες του είχαν ακινητήσει σαν αγκαλιασμένες, είπα να περιμένω για ένα λεπτό ώσπου η μεγάλη βελόνα να διακριθεί από τη μικρή και να αρχίσει να γέρνει προς τα δεξιά λες και δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια της και έσκυβε μονοκόμματη προς το έδαφος.

Όταν λοιπόν παρήλθε το λεπτό, γνωρίζοντας πως ο επισκέπτης εκείνης της ώρας δεν είχε κανένα λόγο να βιάζεται και στεκόταν στη θέση του, βέβαιος πως ήμουν εκεί —στο σπίτι μου— και πως είτε τον περίμενα είτε όχι, ήξερα πως θα ερχόταν ο καιρός του να φτάσει, ο επισκέπτης, λέγω, ήταν βέβαιος πως είχα ακούσει ευκρινώς τον ήχο του ρόπτρου.

Όταν σηκώθηκα από την καρέκλα μου και φορώντας τα παπούτσια μου προχώρησα στο διάδρομο, αρκέστηκα να ανοίξω την εξώθυρα, χωρίς προηγουμένως να ρωτήσω ποιός είχε χτυπήσει το ρόπτρο, πάντως όμως με την ελπίδα πως μπορεί να είχα κάνει λάθος και να βρισκόμουν πρόσωπο με πρόσωπο με κάποιον γνωστό, που είχε τύχει να περνάει από το δρόμο μου.

Όταν λοιπόν άπλωσα το χέρι μου στο πόμολο της εξώπορτας, ήξερα από στήθους τι επρόκειτο να πω: τόσα χρόνια είχα υπολογίσει, τόσα χρόνια πέρασαν, τόσα έγιναν, τόσα δεν έγιναν, αυτά έδωσα και εκείνα πήρα, αυτά κράτησα και εκείνα πέταξα, άρα τόσα μένουν και τόσα έχω να παίρνω, τόσα έχω να δίνω, κλείνει ο λογαριασμός και η μεταξύ μας σύμβαση.

Όταν άνοιξα την εξώθυρα, ο επισκέπτης κρατούσε κιόλας τον στυλογράφο του και πριν πω μια λέξη, μου έδειξε σε ένα απλό φύλλο χαρτιού μεγέθους A4 τους λογαριασμούς που είχα κάνει. Tους κοίταξα και σκέφτηκα μήπως είχα ξεχάσει κάτι και οι λογαριασμοί δεν έκλειναν. Όμως εκείνος έβαλε την υπογραφή του στο κάτω μέρος του χαρτιού και μου το έτεινε.

Όταν το πήρα στα χέρια μου και το πέρασα στο άγκιστρο της κρεμάστρας του χολ, πήρα από την κρεμάστρα το καπέλο μου και του έκανα νόημα να προχωρήσει. Έκλεισα πίσω μου την εξώθυρα και έκανα το πρώτο βήμα. Tα επόμενα ήταν μηχανικά. Kαι το καπέλο ήταν τόσο ενοχλητικό στο κεφάλι μου. Tο είχα πάρει για να το ρίξω στο πρόσωπό μου, όταν, πέφτοντας στο χώμα, ο ήλιος του μεσημεριού θα μου τυφλώνει τα μάτια.

_{Απόσπασμα από το μυθιστόρημα του Hubert Nyssen (1925-2011) Les belles infidéles. Μετ. Φ. Δ. Δ.}