Τα προκαταρκτικά

Υπάρχουν μερικές λέξεις σε αυτόν τον πλανήτη, οι οποίες δεν σηκώνουν κουβέντα. Για παράδειγμα, η λέξη «φλούφλης» παρ’ όλο που σημειολογείται με ποικίλες συμπεριφορές του υποκειμένου της δεν μπορεί ποτέ να φορτιστεί με θετικό πρόσημο. Η πρόταση «Ο Αλέξης είναι φλούφλης και τα μάτια του με ζουρλαίνουν» δεν ανήκει στο συντακτικό των γήινων, αφού, οποιοσδήποτε χαρακτηριστεί ως φλούφλης παύει να έχει μάτια, πόδια ή σπλήνα. Ο φλούφλης είναι μόνο φλούφλης, δηλαδή ανύπαρκτος, ανάξιος λόγου, μια υπαρξιακή σκουληκαντέρα.
Αντίστοιχα, η λέξη «ρουτίνα» είναι πάντα φτου κακά, μπλιαχ, οξαποδώ. Με τον ίδιο τρόπο που οι άνθρωποι αρνούνται να βιώσουν τη δημιουργικότατη κατάσταση της «πλήξης», ξορκίζουν από τη βιωτή τους και τη ρουτίνα. Αίφνης, η τυπολογική επανάληψη της καθημερινότητας θεωρείται μίασμα. Η πρόταση «Έχω μια ρουτίνα μούρλια» μόνο από σαλό άνθρωπο μπορεί να εκφωνηθεί.

Και τώρα, δράση 90′′

Ας αφήσουμε την ίδια τη λέξη να μας δείξει τα κατατόπια της. Λοιπόν, η ντελικάτη γαλλική λεξούλα routine είναι λατινογενής, και μαζί με τα ρηματικά και τα επιθετικά ξαδελφάκια της παίρνει τις εξής σημασίες: ίσιο μονοπάτι σε δάσος, συνηθισμένος, τριμμένος σε κάτι, διδάσκω διά της τριβής, διδάσκω πρακτικά. Δηλαδή; Δηλαδή, η επανάληψη της καθημερινότητας είναι μέγας δάσκαλος, είναι ζεν κατάσταση, είναι φώτιση, είναι σαμσάρα. Και τι μάς μαθαίνει η μονότονη επανάληψη της καθημερινότητας, ω πάνσοφε κυριακάτικε δάσκαλε; Μας μαθαίνει πως στα πλαίσια της καθημερινής ρουτίνας του πλανήτη, όσο εσύ σκυλοβαριέσαι περιμένοντας στη στάση του λεωφορείου κι όσο ρουτινιάζεις καθισμένος στο γραφείο ή στο οικογενειακό σου τραπέζι ρημαδοτρώγοντας, ο πλανήτης βιώνει τη δική του ζωή. Μια ζωή η οποία σχηματίζεται από τις μικρές ρουτίνες των κατοίκων της. Οι οποίοι, απορροφημένοι στην ευεργετική ρουτίνα τους, δεν αντιλαμβάνονται τον τρομοκρατικό παλμό της ζωής ο οποίος συντελείται αμείλικτος μπρος στα μάτια τους.
Λοιπόν, έχουμε και λέμε:
Καθημερινά, διακόσια εκατομμύρια ζευγάρια κάνουν έρωτα.
Απελευθερώνονται εκατό τρισεκατομμύρια σπερματοζωάρια.
Παράγονται τριάντα εκατομμύρια ωάρια.
Γονιμοποιούνται οκτακόσιες χιλιάδες από αυτά.
Οπότε γεννιούνται τετρακόσιες χιλιάδες μωράκια.
Να σας ζήσουν, να τα χαίρεστε.
Ναι, αλλά πεθαίνουν και εκατόν σαράντα χιλιάδες άνθρωποι.
Ζωή σε λόγου σας, συλλυπητήρια.
Ας κάνουμε τώρα τη σούμα.
Κάθε δευτερόλεπτο, πέντε νέοι άνθρωποι έρχονται στη ζωή και δυο αποχωρούν.
Έχεις ενενήντα δευτερόλεπτα για να κάνεις τους σχετικούς λογαριασμούς, σχετικά με το τι θα συμβεί στο επόμενο ενάμιση λεπτό στον πλανήτη.

Τέλος χρόνου.

Αμέσως μετά

Αφιερώσου σε μια στιγμή της καθημερινής ρουτίνας σου.
Βούρτσισμα παπουτσιών.
Βούρτσισμα δοντιών.
Το κλειδί στη μηχανή του αμαξιού.
Η καλημέρα στον συνάδελφο.
Το χάδι.
Η ανάσα.
Μέσα στη ρουτίνα δεν κατοικούν κι αυτά;
Άκουσε το ποίημα που σου ψιθυρίζει στο αυτί ο Αργεντίνος ποιητής Roberto Juarroz (1925-1995) και αναμετάδοσέ το σε όσους περισσότερους ζωντανούς μπορείς: « Ενώ ασχολείσαι με πράγματα διάφορα / κάποιος πεθαίνει. / Ενώ βουρτσίζεις τα παπούτσια σου / ενώ ενδίδεις στο μίσος / ενώ γράφεις γράμμα εκτενές / στη μοναδική ή όχι αγάπη σου / Ακόμη και αν πέθαινες εσύ ο ίδιος / πάλι θα πέθαινε και κάποιος άλλος / παρά τη νόμιμη επιθυμία σου / να’ χεις μια σύντομη στιγμή θανάτου κατ’ αποκλειστικότητα / Γι’ αυτό, αν σε ρωτήσουν για τον κόσμο / απάντησε απλώς: κάποιος πεθαίνει.» (μτφρ. Α. Χιόνης).