Προφανώς είναι η Γη, δηλαδή ο πλανήτης μας, όμως σε όλων το μυαλό έρχεται μια σύνθεση θολή από υδρόγειες σφαίρες της παιδικής και όχι μόνο ηλικίας, τις οποίες έτυχε να έχει δει σε σπίτια, παιδικές κρεβατοκάμαρες, δικηγορικά γραφεία τού άλλοτε, γραφεία διευθυντών σε σχολεία, σχολικές τάξεις σε σχολεία της επαρχίας, όπου σκονίζονταν δίπλα στον Κολοκοτρώνη ή τον Καραϊσκάκη, και όλα τα λοιπά αντικείμενα της εγκύκλιας παιδείας, και αποχρωματιζόταν απ' τον ήλιο που έμπαινε αλύπητα τα πρωινά στις σχολικές αίθουσες και κατέκαιε τα παιδικά κεφαλάκια σε αγαστή συνέργεια με την αποστήθιση των νομών της Ελλάδος, των προϊόντων τού νομού Ξάνθης, των ποταμών της Ηλείας και την εποποιία της Γραβιάς.
Τις τελευταίες δεκαετίες όλα τα ανωτέρω αποχρωματίστηκαν και σκονίστηκαν ερήμην των υπευθύνων για τα σχολικά προγράμματα, στοιχειώνουν ακόμα τις σχολικές τάξεις και τον εγκέφαλο των δασκάλων, οι οποίοι οφείλουν να τα συγκρατούν ομού μετά του δείκτη Μπλούμπεργκ, τα δελτία καιρού που σπαράσσουν τα σαββατοκύριακά τους, τα τηλεοπτικά πάνελ και την οθωμανική πολιτισμική λαίλαπα. Αντιλαμβάνεστε όμως ότι η επικαιρότητα που καταργεί κάθε είδους απόσταση (εκτός, κατά τινες, από την ταξική), σπρώχνει όλο και βαθύτερα αυτές τις νησίδες παλαιάς συστηματοποίησης της γνώσης νοτίως της συνείδησης κι έτσι ο αποχρωματισμός της υδρογείου όπως την ξέραμε περίπου ολοκληρώνεται.
Όλα αυτά έρχονται στο νου μου με αφορμή ένα έργο τέχνης πού είδα στο σπίτι αγαπημένων φίλων, εγκατεστημένο στο κέντρο ενός πελώριου στρογγυλού τραπεζιού, να στίλβει στο περιορισμένο φως του απογεύματος, και να παριστά μια υδρόγειο σφαίρα.
Πλησιάζοντας, η ομορφιά και η στιλπνότητά του ήταν μαγικές, η διάμετρος περί τα 70 εκατοστά, τα χρώματα θα τα ζήλευαν ο Μοντριάν και ο Πικάσο, ο Ρέμπραντ και ο Μανέ. Και φυσικά θα αναρωτηθείτε τι γυρεύουν όλοι αυτοί στην ίδια πρόταση, αλλά θα σας πω ότι η μεγαλοφυία του έργου αυτού φάνηκε όταν πλησίασα και το κοίταξα από κοντά· δεν είδα ηπείρους, ούτε διακριτούς ωκεανούς, οι πόλοι είχαν υγροποιηθεί και διαχέονταν προς τις ερήμους και έπρεπε να κοιτάξεις από πολύ κοντά για να δεις το μπλε του κοβαλτίου, το γκρι του Ατλαντικού, το μοβ της Προβηγκίας ή το κόκκινο των ηφαιστείων. Ήταν μια υδρόγειος της σημερινής συνείδησης, τόσο αλλιώτικη με τη μείξη των χρωμάτων της, αλλά τόσο οδυνηρά ίδια, με τις παλιές, αποχρωματισμένες απ' τον ήλιο και την ανθρώπινη εμμονή στα ένστικτα και τη βορά...

Είναι ένας άνθρωπος των παρυφών. Τον ακούμε συχνά ως παρυφιστή, ως λυκάνθρωπο, ως παρυφόλυκο, ή ως tykoon, ή τιτάνα. Αναπτύσσει παροιμιώδη όρεξη για τα παιδιά του ή τους κατά καιρούς συντρόφους του, και τους δαγκώνει ή τους λείχει με την ίδια αιματηρή στοργή. Χρησιμοποιεί δύο, τρία ή τέσσερα χέρια για να προφυλάξει ή να ξεσκίσει και όλες του τις φωνες για να προβάλλει το αίμα που βλέπει σε μάτια ή ποιήματα.
Θα συμφωνήσετε ότι το αίμα είναι τόσο κόκκινο, όσο μαύρο είναι το απόλυτο σκότος. Εκτινάσσεται λοιπόν άμα τη θανή και φαίνεται πάνω στο άσπρο τού χιονιού περισσότερο και απ' το σκοτάδι γιατί είναι ο φυσικός του προάγγελος και μας ειδοποιεί ή απλώς μας ενημερώνει.(σκότος-σκοτώνω κλπ.).

Αυτές τις χρωματιστές σκέψεις έκανα, καθώς οι παρυφές
κατέστησαν ο φυσικός χώρος όσων θαυμάζω, όσων
φοβάμαι απερίφραστα και όσων η δίνη της Ιστορίας
περιδίνησε και αφαιρώντας τους τα δικαιώματα του
ονομαζόμενου πολιτισμού --όπως ο γενέθλιος τόπος
η κατακτημένη βορά, ο Διαφωτισμός τα νομίσματα και τα
απορρυπαντικά--, τους τοποθέτησε σ’ ένα κυκλοτερές περι-
θώριο στον πλανήτη όπου επειδή, ενδεχομένως, ουδέν κακόν
αμιγές καλού, θα επανακτήσουν την Luminous lupus ουσία
τους, τα υπέροχα αστραφτερά τους μάτια και το ανθεκτικό
πλούσιο δέρμα τους.
Ανθρωποι γρηγορείτε! Η Εξέλιξη ελλοχεύει.