Αδυνάτισαν οι μέρες, γέρασαν
και δεν θυμάμαι πια τον τρόπο
που το χέρι σου κρατούσε το ποτήρι
ή δεν θέλω να θυμάμαι· γιατί
κάτι δήλωνε για τις προθέσεις σου
που δεν μπορούσα να καταλάβω

στέγνωσαν οι μέρες, έγειραν
και σε συνάντηση με έναν παλιό φίλο προχθές
του ανέφερα διαδρομές που κάναμε
δεν φάνηκε να αναγνωρίζει τη σημασία των πράξεων·
ή μήπως εγώ ήθελα να είχαν συμβεί έτσι
και αν ισχύει αυτό
μήπως πρέπει να δεχτώ ότι το παρελθόν
είναι ένας ουτοπικός χώρος;

ακρίβυναν οι μέρες, έδυσαν
και τα αγαπημένα βιβλία
που στο παρελθόν διάλεξα και διάβασα
τώρα πια με τρομάζουν
έχουν ένα νόημα σκοτεινό και συνάμα μαγικό
με δρόμους πολλούς που δεν μπόρεσα να ακολουθήσω·
εγώ ορθολογίστρια, έψαχνα το αίτιο και το αιτιατό·
και έτσι είμαι ακόμη στην αρχή
πάντως αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε αν…
αλλά τι σημασία έχει;

οι μέρες τώρα πια βυθίζονται η μία μέσα στην άλλη
μια θάλασσα πλατιά από μέρες που σκάνε σαν κύματα
χωρίς ταυτότητα καμιά
δε σημαδεύουν το παρόν·
και εγώ συνομιλώ με το φεγγάρι
που πιστό μέσα στην κανονικότητά του
δίνει την ψευδαίσθηση του χρόνου που περνά.

Αδίστακτη η νύχτα
σιωπηλή η θάλασσα
κι ένας αέρας μπερδεμένος με τα αρώματα της ανησυχίας
πνίγει το μουγκρητό της Μήδειας
κι Αυτή
με τη γεωμετρία της αγρίας οδεύει προς τη ρητορική της Δύσης